Met de verplaatsing van Nizhny Novgorod naar Moskou zijn we aanbeland bij de laatste etappe van onze roadtrip in het kader van de Mercedes F-Cell World Drive. Het ideale moment om snel onze conclusies over de ons voorgestelde techniek op een rijtje te zetten. Maar eerst moeten we Nizhny uit. Dat is met meer dan 1 miljoen inwoners het zelfverklaarde IT-centrum van de Russische Federatie. En tegelijk de enige stad sinds het begin van onze trip waar er geen bruikbare internetverbinding was, 3G op de GSM continue wegviel en de gigantische flatscreen televisie op de hotelkamer wel 40 kanalen kon ontvangen - allemaal met ruis. Bij elke etappe (Chelyabinsk - Ufa / Ufa - Kazan / Kazan - Nizhny) was duidelijk dat de hoofdstad dichterbij kwam. Nizhny was de uitzondering.
De laatste dag hebben we dik 8u tijd om de 493km naar Moskou af te malen. Een route die nagenoeg uitsluitend over verharde wegen van goede kwaliteit liep. En bij tijden konden we zelfs rijden op de snelwegen met 6 rijstroken. Die hadden we eerder al in aanleg gezien, maar pas op enkele honderden kilometers afstand van Moskou liggen er stukken van enkele tientallen kilometers die afgewerkt zijn. Het moment om te concluderen dat de B-Klasse met brandstofcel op waterstof zich uitstekend van z'n taak kwijt. Het autootje had de afgelopen week immers behoorlijk wat te verduren gehad. Niet in het minst een behoorlijk ongeval in Kazachstan, net voor we er het stuur van namen. De brandstofceltechnologie levert in elk geval een prettig sturende auto op. Het lage geluidsniveau en de hoge trekkracht bij lage snelheden zijn de grootste pluspunten. En dat tanken bij een vaste waterstofpomp niet meer dan 3 minuten hoeft te duren is in elk geval een plus in vergelijking met batterij-aangedreven elektrische auto's. Die hangen minimaal 4u aan het stopcontact voor een autonomie die (op dit ogenblik) nog ver afblijft van de 300km die wij in normale omstandigheden haalbaar achten. Helaas zijn voorlopig nauwelijks tankstations en hangt er aan waterstof een hoge technische kost. Mocht Mercedes een manier vinden om de autonomie naar het niveau van dat van een conventionele benzine-auto te brengen dan is het een waardig alternatief voor een voertuig op gangbare fossiele brandstof, maar gek genoeg staat dat niet bij Mercedes op de lijst. Of er interesse is, zal de komende vier jaar wel blijken want tijdens die periode plant het merk met de Ster een eerste waterstofmodel. Niemand wil evenwel gezegd hebben dat ook dat een B-Klasse wordt.
Moskou dan, is heel andere koek. Na bijna 2.000km door Rusland komen we op de ring rond de hoofdstad het eerste bord met een snelheidsbeperking tegen. Niet dat die er niet waren, maar het verkeersreglement dicteert hoe snel je op een bepaald type weg mag. Om de haverklap bordjes planten, daar doen de Russen niet aan mee. Ondanks onze gelimiteerde (zeg maar onbestaande) kennis daarvan zijn we het land toch doorgeraakt zonder door de politie aan de kant gezet te zijn. We voelden ons bijna uitgesloten, want nagenoeg elke andere auto van het uitgebreide convooi viel die eer minstens één keer te beurt. Iets wat overigens zonder uitzondering afliep op een sisser. De politie is er schijnbaar nog te sussen met een blik cola. In Moskou zou het niet lukken, maar daar heeft de overheid z'n handen vol met het verkeer. De stad telt 11,5 miljoen inwoners en 2,6 miljoen auto's. Aan het einde van het communistische tijdperk waren dat nog slechts 0,8 miljoen wagens. Moskou heeft dan ook last van een permanent verkeersinfarct. Je verliest er dus onherroepelijk tijd, al dient gezegd dat het ons nauwelijks erger lijkt dan wat er zich elke morgen in en om Brussel of Antwerpen afspeelt, en dat zijn in verhouding zielige provincienestjes.
