We hebben ons eerder al uitgebreid over de binnenruimte van de C-Klasse gebogen. Ditmaal concentreren we ons op de wijzigingen die AMG aanbracht. En de meest confronterende zijn de sportkuipjes. Het voorste zitmeubilair bestaat uit één stuk. De hoofdsteun is dus geïntegreerd. Dat belemmert het zicht voor de achterste passagiers een beetje maar ze zitten zo lekker dat we dat niet aan ons hart laten komen. Bovendien hebben de achterste inzittenden nog geen reden tot klagen. De rug van de voorste kuipzetels heeft immers uitsparingen voor de knieën, en dat is eerder zeldzaam. De achterbank is dus net zo bruikbaar als bij de modellen waar geen AMG op de koffer prijkt. Achteraan is de vormgeving van de bank overigens niet anders. Als je daar tijdens snelle bochtencombinaties op je plaats wil blijven zitten, trek je de gordel dus beter strak. Ook de koffer boet niets aan functionaliteit in. Die is nog steeds 485l groot, wat 30l meer is dan bij de voorganger. En voor een sedan -want alles is relatief natuurlijk- is de laadopening ook respectabel.

Terug naar voor, waar we onze verrukking over de instelmogelijkheden van de kuipzetels, waarvan je ook de breedte kan aanpassen, nauwelijks onder stoelen of banken kunnen steken. Voor je neus krijg je een klein sportstuurtje met afgeplatte rand. Dat ziet er erg gelikt uit, maar die platte onderrand vereist wel een correcte stuurmanipulatie. Anders grijp je vroeg of laat in het ijle op een moment dat je dat echt niet goed uitkomt. Achter het stuurwiel pronkt de door AMG aangepaste wijzerplaat. Daarop had de toerenteller wat ons betreft een meer prominente rol mogen aannemen. En toch, ook een snelheidsmeter tot 320km/u gooit grote ogen. Als je nog tapijten, deurdrempels en aluminium pedalen aan het recept toevoegt, is de transformatie tot AMG compleet. De boordplank en instrumenten zijn dus afkomstig uit dertien-in-een-dozijn C-Klasses. En als je het ons vraagt, is dat hoe het hoort. Deze C verliest zichzelf niet in overdreven drukdoenerij. Dat heeft hij niet nodig.