De Clio III en z'n break staan op het B-platform van de Renault-Nissan alliantie. Dat is voorspelbaar, maar gelukkig ook niet helemaal levenloos. Dankzij de iets gewichtigere kont van de Grandtour durft de achtertrein al eens een breder spoor opzoeken. Aan homogeniteit boet het model niet in. Dankzij een efficiënte demping met voldoende lange veerwegen valt ook over het comfort geen slecht woord te zeggen. De Clio stuurt en reageert strak maar laat de extremen voor wat ze zijn. De stuurbekrachtiging is elektrisch, variabel en in hetzelfde bedje ziek als nagenoeg elk elektrisch systeem. De weerstand wordt vooral rond de rechtuitstand eigenaardig opgebouwd, wat kleine stuurcorrecties weinig vloeiend en artificieel aanvoelend maakt. Nochtans reageert de voortrein zeer precies.

De 1.5dCi wordt in ons land ongetwijfeld de meest populaire motorversie en dat zowel bij de particulieren als bij de groeiende schare fleet-klanten. Toch zal daar vooral geopteerd worden voor de versies met 70 of 85pk, en niet het 105pk sterke blok dat wij aan de tand voelden. Nochtans presteert dat uitstekend, en maakt het van de Clio Grandtour een betere rijmachine dan je het model zou aangeven. Het geheel voelt vinniger aan de 11,2 tellen die de chronometer aangeeft na de sprint tot 100km/u. De versnellingsbak en remmen zijn tegen hun taak opgewassen en bevestigen de zeer homogene indruk die het model op ons maakte.