De Fabia Combi weegt droog aan de haak nooit meer dan 1190kg. Een relatief bescheiden gewicht dat zich met even bescheiden motoren laat animeren, en dat is goed nieuws. Of beter; dat kan goed nieuws zijn. Skoda lepelt in de instapversies geheid driecilindermotoren. De benzineversies doen lustig brommend hun ding, en de stem van de 1.4l TDI dieselcentrale is ronduit storend. Dan willen we het nog niet over de trillingen gehad hebben. En eens de Fabia Combi op snelheid is, vallen windgeluiden op. Neen, een stille jongen kan je deze Tscjech niet noemen. Het decibelniveau is vermoeidend.

De 1.4 TDI levert in z'n versie met 80pk ook nog eens 195Nm, zij het bij een (voor een diesel) eerder hoge omwentelingssnelheid van 2200t/min. Als de centrale in de buurt van dat toerental gehouden wordt, is hij zeer dapper, maar dat betekent niet dat de break met zevenmijlslaarzen vooruit springt. De topsnelheid hebben we gemeten op 171 échte kilometers (2 minder dan de constructeur opgeeft) terwijl de sprinttijd 13,7 tellen bedraagt. Cijfers die aangeven dat je met het verkeer mee kan. Meer wil Skoda niet bereiken. Officieel vraagt het model slechts 4,8l brandstof per 100km, maar wij tikten gevoelig hoger af. Minder dan 6,3l ging niet en 9l was geen uitzondering.

Het weggedrag zit snor. De Fabia is zelfs een tikkeltje leuker (lees: minder enerverend) dan de vijfdeurs omdat de grotere koffer 20kg extra over de achteras plaatst. Er is sprake van een zeer geleidelijk opbouwend onderstuur en de achtertrein is met geen stokken in de fout te krijgen. Veilig. De ophanging ging duidelijk door de handen van VW-ingenieurs. De bodemplaat zal ook voor de volgende Polo-generatie dienen en die belooft net zo slecht opgehangen te zijn als de huidige. De combinatie van een zachte veer en een harde demper werkt goed op een biljartvlakke ondergrond maar die hebben we in ons land niet. De koets is dus constant in beweging terwijl kleine oneffenheden steeds aan de inzittenden doorgestuurd worden. Dat kan (veel) beter.