Elke zichzelf respecterende constructeur heeft tegenwoordig een compacte monovolume in het gamma zitten. De keuzemogelijkheden in het segment zijn dan ook uitgebreid; er zijn de stamvaders als de Renault Scenic (intussen al aan de tweede generatie toe) en de Citroën Xsara Picasso en recentere modellen als de Corolla Verso, Opel Zafira, Nissan Almera Tino, Chrysler PT Cruiser, Honda Stream, Mercedes Vaneo en zo kunnen we nog wel even doorgaanij En de monovolume-trend zet zich door want het publiek lijkt ook voor het concept te gaan als het nog een maatje minder is. Dan denken we aan de Opel Meriva of de aanstormende Fiat Idea. In dat segment is Ford sinds kort vertegenwoordigd met de Fusion. Aardig op tijd dus.

In de meest populaire middenklasse is Ford echter laat. Te laat, want zelfs de Volkswagen Touran is al even verkrijgbaar. Aan de andere kant hebben de heren bij Ford dan wel beslist om het meteen goed te doen, zoals uit onze test zou blijken. Het onderstel is dat van de toekomstige Ford Focus terwijl dat van de huidige generatie nog steeds geldt als één van de betere uit z’n klasse. Het nieuwe is uiteraard nog stijver en nog efficiënter. Bij de motoren is er keuze uit een 1.6 benzine met 100pk, een 1.8 benzine met 120pk, een 1.6TDCi diesel met 109pk en een 136pk sterke 2.0TDCi. De beschikbare uitrustingsniveau’s zijn Ambiente, Trend en Ghia. De goedkoopste benzine wisselt voor € 17.150 van eigenaar. Dieselen kan vanaf € 19.150. We reden met de 2.0TDCi in Ghia-uitvoering en dat is met een prijskaartje van € 24.400 de duurste Focus C-MAX uit het gamma. Een tikkeltje prijziger dan de Scenic 1.9dCi die met een vergelijkbare uitrusting € 23.850 kost maar wel slechts 120pk sterk is, maar voordeliger dan de € 26.480 die VW vraagt voor een vergelijkbare Touran of € 25.080 voor een gelijkaardige Opel Zafira; ook al hebben die laatste twee 7 zitplaatsen en kan je in de Focus C-MAX maar 5 personen kwijt.

Met de 4,33m lange, 2,02m brede (spiegels incluis) en 1,56m hoge koets volgt Ford de weg die het met de Fiësta en de Fusion heeft ingeslagen. Niet verwonderlijk dan dat vooral de achterzijde een uitvergrote versie lijkt te zijn van deze modellen. Invloeden van het New-Edge design (dat de Focus een uitstraling gaf waar te tijd amper vat op lijkt te hebben, maar bij de Mondeo veel minder in de smaak viel) zijn nog steeds aanwezig. Toch is het geheel wat minder strak en scherp. Binnenin is geen sprake van een koerswijziging en dat resulteert in een sober, ‘Duits’ aandoend interieur. De vormen zijn zuiver functioneel, er is geen sprake van fantasie en plastic is het dominante materiaal. Vooral dat laatste is spijtig. De kwaliteit van de materialen is goed, de assemblage voldoet aan de norm, maar wat stof of leder op de deurpanelen was -op z’n minst op de hogere versies- welkom geweest. Op comfort en functionaliteit valt echter nauwelijks iets aan te merken. De zetels zitten uitstekend als je tenminste je C-MAX niet als scheurijzer wil gebruiken, de zithouding is perfect, het zicht rondom goed met uitzondering van de klein uitgevallen achterruit, en er is zowel voor- als achteraan ruimte in overvloed.

De achterbank kan je uiteraard neerklappen, waarbij de standaard kofferinhoud van 460l vergroot tot maximaal 1620l, maar je kan ook de middelste zitplaats opklappen en de twee resterende zetels verplaatsen. Die schuiven dan een beetje naar binnen en naar achteren. In elk geval is de achterbank meer dan behoorlijk comfortabel. Je wordt niet in een oncomfortabel hoge of lage positie gedwongen en de rugleuning, overigens instelbaar, staat voor één keer niet te recht. De obligate opklaptafeltjes tegen de rugleuning van de voorzetels zijn ook aanwezig.

Echt wild werden we niet van de Fiësta en de Fusion, maar Ford had met de Focus en de Mondeo reeds bewezen dat het wagens kan bouwen met uitstekende rijeigenschappen. Ook deze keer zijn ze daarin geslaagd, ondanks de intrinsieke nadelen van het concept. De ophanging is comfortabel, geeft een gezonde dosis feedback en voorziet de voorwielaangedreven monovolume van een uitstekende wegligging. Je moet al heel erg hard gaan vooraleer onderstuur de kop op steekt. Toch is de Ford niet nerveus; eender wat je doet, de achterkant blijft op z’n plaats. Combineer dat met een scherpe besturing en een prettig schakelende zesbak en je hebt een basis om van te snoepen. De 2.0TDCi-motor produceert 136pk bij 4.000t/min en heeft bij 2.000t/min 320Nm ter beschikking. Het resultaat is een top van 200km/u terwijl de spurt naar 100km/u kan in 9,1sec. Flitsende prestaties, voor deze klasse. Niet één keer kreeg onze testwagen (in droge condities) problemen met het vermogen en ook dat is geen evidentie. Hoewel concurrenten als een VW Touran -op het onderstel van de nieuwe Golf- en de Citroën Picasso, ook gezegend zijn met uitstekende rijkwaliteiten, lijkt de Focus C-MAX ons nog een klasse hoger te staan. Misschien is dit wel de eerste monovolume die écht rijdt als een berline, maar het is te vroeg om de nieuweling uit te roepen tot de nieuwe referentie. Daarvoor wachten we op een uitgebreide test. De tankinhoud is met 53l wat aan de krappe kant, al weet een verbruikgemiddelde van 5,6l/100km dat alvast bij deze diesel te relativeren.