De Defender is een levende legende in off-road middens. Deze zomer bracht de Belgische importeur er een beperkte reeks van 75 stuks Bel Air- van op de markt. Het gedroomde excuus om de stamvader eens aan de tand te voelen.

De Defender vormde vlak na de Tweede Wereldoorlog het antwoord op de Amerikaanse ‘Jeep’ en onderging sindsdien verassend weinig veranderingen. De laatste aanpassing die groot genoeg was om van een generatiewissel te spreken dateert van 1983. Wat esthetische opsmuk links en rechts houden het model actueel -en met speciale uitvoeringen soms zelfs modieus (zoals de Lara-Croft-uitgave)- maar op veel meer dan dat werd het model niet getrakteerd. In 1999 werd de aandrijflijn gemoderniseerd en sindsdien wordt het terreinmonster aangedreven door een 122pk sterke 2.5l TD5 vijfcilinder-in-lijn dieselmotor.

Rijden met de Defender betekent dat je toegevingen moet doen. Het zitmeubilair levert je tijdens langere ritten gegarandeerd een pijnlijk onderrug op, de decibelproductie van de ruig gebekte dieselverbrander onder de kap is -niet gehinderd door enige vorm van geluidsisolatie- ongezien, comfortuitrusting is -op twee bekerhouders en elektrisch bediende ruiten die beiden tot de privileges van de beperkte uitgave behoren- onbestaande en het ladderchassis en de ophanging met twee starre assen zijn op de openbare weg niet op z’n best. De Belgische conversie met het canvas wegklapdak, heeft bovendien nog de neiging om te gaan klapperen, bij hoge snelheden laat de kap los en moet je noodgedwongen een tussenstop maken en als het dak open ligt, tocht het zo hard dat je lijfelijke moleculaire samenstelling in vraag wordt gesteld. En dat is allemaal... heerlijk!

De Defender is onvoldoende wendbaar, verre van praktisch of comfortabel genoeg en bovendien niet mager geprijsd Ődeze uitvoering kost € 29.500-, maar zodra het model het onverhard wordt opgestuurd, valt de puzzel toch in elkaar. Danzij de permanente vierwielaandrijving, reductieverhouding en het vergrendelbaar differentieel ging het model onverstoorbaar door op plaatsen waar menig aspirant-terreinmonster ons met aangepast rubber in de steek liet. Dat het model wars is van comformistisch comfort, draagt alleen bij aan het avonturiersgevoel dat je al na enkele kilometers bekruipt.

Rijden met een Defender is dan ook iets helemaal anders... Of het nu in een lange of korte uitvoering is (90, 110 of misschien wel 130 Ő genoemd naar het aantal duim dat de wielbasis lang is), met een canvas dak, als pickup, break of in één van de talrijke conversies, de oer-Land Rover is een werkpaard. Een lastdier met een schare trouwe fans. 70% van alle voertuigen die de fabriek ooit verlieten, rijdt nog rond. Bij dit specifieke model is het percentage nog een pak hoger. Onder Defender-rijders heerst ook vaak een vorm van kameraderie. Je weet meteen waar je veren van type zus en zo kan krijgen, wie goed is in het onderhoud ervan, welke banden het in specifieke omstandigheden goed doen... Een auto dus die duidelijk meer is dan de som van z’n onderdelen. Als je’m tenminste smaakt.