Wat deze 2.0JTS op technisch vlak onderscheidt van het gros van de mededingers is de krachtbron. Alfa opteert hier immers voor een direct ingespoten benzinemotor. Concurrenten als Citroën, Mitsubishi, Mercedes (met dank aan Mitsubishi) en VAG hebben ook wel al een gelijkaardige oplossing in de catalogus staan, maar het blijft vooralsnog relatief zeldzaam. Bij PSA noemen de direct ingespoten benzines overigens HPI, Mitsubishi heeft het over GDI, VAG heeft ze FSI gedoopt terwijl Alfa een manier heeft gevonden op de sportief aandoende typeaanduiding JTS te verklaren. Dat voortaan immers voor Jet Thrust Stoichiometric. Omwille van een beperkter verbruik, met name bij deellast, grijpen de constructeurs de komst van de direct ingespoten benzinemotoren vooral aan om het verbruik en de uitstoot te verbeteren bij gelijkaardige prestaties. Alfa meent evenwel dat zijn klanten daar geen boodschap aan hebben en kiest ervoor de prestaties te verbeteren bij eenzelfde uitstoot en verbruik. Deze 1969cc viercilinder in lijn met 4 kleppen per cilinder en Bosch Motronic MED 7.1.1 directe inspuiting ontwikkelt dan ook 163pk bij 6.400t/min. Het maximumkoppel bedraagt 206Nm bij 6.250t/min. Dat is 13pk en 25Nm beter dan de ‘gewone’ 2-liter.
Ondanks het sportieve aspiraties van het Italiaanse merk, overheerst het soepele karakter van de motor. De opbouw van koppel en vermogen is zo beschaaft dat de puike prestaties van de JTS niet als dusdanig aanvoelen. Met 1250kg op de weegschaal haal je 100km/u na 8,2sec en kan je doorgaan tot 220km/u, maar je hebt extra verkeer nodig dat als referentiepunt fungeert. Ook de aangenaam klinkende sportieve brom en de prettig direct schakelende bak veranderen daar niets aan. Anderzijds liggen benzinemotoren die in de lagere versnellingen vanaf 900t/min. zonder morren of noemenswaardig trillen aanpakken ook niet echt dik gespreid. Alfa geeft voor deze motor overigens een gemiddeld verbruik op van 8,9l/100km voor de gemengde cyclus. We hebben de Italiaan behoorlijk sportief gereden en omdat ons gemiddelde dan maar bleef steken op 11,2l/100km durven we denken dat wat minder dan 8,9l ook moet kunnen.
Het standaard 205/60 R15 rubber zorgt voor voldoende grip en tractie. Met een onvoorwaardelijk onderstuur is de 156 zeker betrouwbaar al mag een sportieveling van ons wat langer neutraal blijven of zelfs een tikkeltje naar overstuur neigen. De ophanging (vooraan met met twee parallelle schommelarmen en stabilisatorstang op kogelgewrichten, achteraan McPherson veerpoten met onderliggende zijdelingse dwarsarmen en reactiestangen op kogelgewrichten) had wat ons betreft wat harder gemogen. Diepe putten of dwarsrichels vermijd je toch liever.
Voor verbetering vatbaar zijn de grote draaicirkel en de remmen. Die laatste zijn nogal kort van adem. Een paar keer stevig in de ankers is voldoende om de vertraging moeizaam te maken, ook al is de dosering goed en pakken de geventileerde schijven vooraan en schijven achteraan in eerste instantie krachtig aan.
