Binnenin is het verwantschap met Ford duidelijker. Je kijkt bijvoorbeeld op de wijzerplaat van een Ford Focus en ook de knopjes werden bij Ford geleend. Omdat de bediening en de kwaliteit ervan in orde is, en de ontwerpers het mooi in het design geïntegreerd hebben is er zeker niets slechts aan. De zesvoudig elektrisch verstelbare zetels en de hoogteverstelling van het stuur zorgen voor een goede rijhouding. Een diepteverstelling van het stuurwiel was leuk geweest, maar het is zeker geen noodzaak. De zetels zelf steunen goed in de rug. Als je terrein opzoekt of wat sneller bochtenwerk verkiest (de Tribute is eigenlijk voor geen van beiden ontworpen), wil je wel wat meer zijdelingse steun. Met een bodemvrijheid van 20cm heb je uiteraard een hogere opstap, maar het vorm geen onoverkomelijk probleem. Mazda heeft bovendien wat extra handgrepen geplaatst (bijv. aan de A-stijl) waardoor je je makkelijker aan boord kan hijsen. Ook achteraan is het aangenaam vertoeven en heb je meer dan voldoende hoofd- en beenruimte. In tegenstelling tot een aantal (niet alle) andere SUV’s heeft de Mazda behoorlijk grote achterportieren. Dat is een pluspunt. De afwerking binnenin is op helaas wel Amerikaans geïnspireerd. Het zit degelijk in elkaar -enkel achteraan wilde er wat rammelen- en het ziet er allemaal goed uit, maar zodra je de dingen van wat dichterbij gaat bekijken zie je wat foutjes. Zo zit de bedrading voor de elektrisch verstelbare zetels bijvoorbeeld volledig bloot.

Achter de inzittenden is er nog plaats voor 457l bagage. Je kan de achterbank (60/40) neerklappen voor een vlakke laadvloer van meer dan 1,5m lengte. Je kan dan 842l kwijt. De laaddrempel is door het concept wat aan de hoge kant, maar aan de andere kant is de achterruit apart te openen zodat je niet steeds die grote klep moet openen als je kleine zaken wil laden of in een (lage) parkeergarage staat.