De 1.5dCi puurt zijn vermogen uit een 1.461cc cilinderblok met common-rail inspuiting en een turbo. De volle 80 paarden zijn bij 4.000t./min ter beschikking terwijl het koppel van 185Nm reeds bij 2.000t./min vrijkomt. Het spurtje naar 100km/u kan in 12,2sec. Renault spreekt voor de 1.055kg zware diesel van een topsnelheid van 175km/u. Op de teller bleek die, behalve in bergaf, moeilijk te halen. De motor is voldoende soepel en krachtig, maar heeft het niet zo begrepen op hoge toerentallen. De vijfde versnelling is niet overdreven lang. De versnelling is daardoor goed tot 140km/u maar daarboven gaat het moeizaam. Je Clio kan wel zeer gezwind door het stadsverkeer en daar is hij per slot van rekening voor gemaakt.

Renault claimt een verbruik van 4,2l/100km voor de gemengde cyclus. Dat lijkt ons weinig, maar een liter of 5 moet haalbaar zijn. Dan kan je nog gerust spreken over een mussendorst. Wij pijnigden onze Clio door ermee naar Genève en terug te rijden, hebben de gaspedaal intussen niet gespaard, en komen daardoor uit een gemiddelde van 6,9l.

Ook met de diesel kan je je gerust laten verleiden tot een sportief weggedrag. Om daarvan helemaal plezier te hebben mocht je als bestuurder wel wat meer feedback gekregen hebben. De ophanging van de Clio, met McPherson veerpoten vooraan en een starre as achteraan, voorziet de Clio van een gezond weggedrag. De achteras toont zich op kleine oneffenheden en dwarsrichels stug. Nerveus wordt hij evenwel niet. In de bochten blijft de Clio lang neutraal, een gradueel onderstuur opbouwend naar de limiet toe. Als je echt snel gaat heft de Clio achteraan een wieltje op. Dan heb je natuurlijk even minder wrijving en dat is het enige ogenblik dat de achterkant van de wagen aan het schuiven gaat. Ondanks de nogal wazige feedback van het stuur en de pedalen voel je dat toch duidelijk gebeuren en is het voorspelbaar.