Het interieur veranderde niet. Je zit met andere woorden nog steeds in uitstekend steunende kuipjes van Recaro. Die kan je niet echt in veel richtingen verstellen en de instellingsmogelijkheden van het met leder omrandde Momo-sportstuurt zijn ook beperkt tot een verstelbare hoogte, maar de rijhouding is desondanks perfect. Automatisch neem je een sportieve houding aan, relatief dicht tegen het stuurwiel met een verticale stand van de rugleuning.

Het dashboard is uitgevoerd in een nogal blinkende zwarte plastic en rijkelijk voorzien van aluminiumkleurige details die het een eigentijdse, sportieve uitstraling bezorgen. Het instrumentenbord is sober en duidelijk afleesbaar. Het bestaat uit drie grote ronde klokken, alwaar met zilver omlijnd. De toerenteller staat centraal, met de snelheidsaanduiding aan de rechterzijde en meters voor de koelwatertemperatuur en het brandstofpeil links.

Doordat de Recaro’s aan de achterzijde niet uitgehold zijn zoals een normale autozetel, gaat wat knieruimte voor de achterpassagiers verloren. Toch moet de resterende ruimte meer dan voldoende zijn voor uit de kluiten gewassen tieners. Er is ook voldoende hoofdruimte. Beiden zijn eerder uitzonderlijk; niet voor een auto in deze klasse (de Impreza bengelt tussen het M1 en M2-segment in), maar zeker voor een auto met dergelijke prestaties. Daarbovenop kan je nog rekenen op een volwaardige kofferruimte. Een sedan voorziet niet de meest handige laadopening, maar je kan er met een inhoud van 401l wel zonder problemen de bagage van 4 personen in kwijt.