Volvo wil met de XC90 z’n deel van de koek van het nog steeds aan populariteit groeiende SUV-segment. Vooral in de VS is dat populair en Volvo hoopt daar dan ook 65% van de productie te slijten. Het is dan ook niet onlogisch dat het product op die markt is afgesteld. Dat vertaalt zich vooral in grotere buitenafmetingen, want de XC90 klopt alle Europese concurrenten met een behoorlijke voorsprong. Toch heeft Volvo zich -in tegenstelling tot enkele Europese concurrenten- niet laten verleiden tot het ontwerpen van nietszeggende karakterloze wagen, waar de Amerikaanse markt vol van is, maar hebben ze gekozen voor een krachtig geheel met veel herkenbare Volvo eigenschappen. Het interieur is een schot in de roos. Het cab-forward principe creëert nog meer extra interieurruimte en dat wil zeggen dat je in deze Volvo niet vijf, maar zeven inzittenden kwijt kan én je nog een ruime kofferruimte overhoudt. De twee extra zitjes kan je beschouwen als volwaardige plaatsen in plaats van noodzitjes en dat hebben we in deze klasse nog niet eerder gezien.

De drieliter zescilinder is met 272pk meer dan voldoende krachtig voor de 2.2ton zware machine, maar Volvo’s keuze voor een viertrapsautomaat is wat ongelukkig. Het staat buiten kijf dat de prestaties en het verbruik (wat aan de hoge kant is) zouden profiteren van een extra verhouding. Nochtans schakelt de automaat zeer soepel en discreet. De terreineigenschappen zijn voldoende voor een uitstapje op het onverhard, maar ophanging, noch aandrijving zijn opgewassen tegen het zwaardere werk. Dat weet u op voorhand, want Volvo steekt dat niet onder stoelen of banken.