Een V6 in een dergelijke zware koets geeft meestal aanleiding tot zware verbruikscijfers. In dit geval geeft Lancia gemiddeldes voor de stedelijke, de gemengde en de buitenstedelijke cyclus op van 22,7, 14,9 en 10,3l/100km. Wij eindigden onze tot niet brandstofvriendelijke testsessie met een gemiddeld verbruik van 12,3l/100km en een verbruiksmaximum van 15,9l/100km. Opvallend goede cijfers dus.
Voor de ophanging maakt Lancia gebruik van een onafhankelijke multilinkophanging met schommelarmen voor alle vier de wielen. Een systeem dat met name goed is in het uitfilteren van storende invloeden. Het wordt gecombineerd met elektronisch gestuurde dempers. Die hebben zowel voor- als nadelen. Enerzijds zorgen ze voor een goede stabiliteit en beperken ze het hellen van de koets in de bochten, anderzijds blijkt het systeem bij lage snelheden (minder dan 10km/u) niet meer in staat schokken op een normale manier op te vangen waardoor het aanvoelt alsof je zonder ophanging rondrijdt. Dat klinkt erger dan het is, maar als Lancia voor een volgende technische update nog aandachtspuntjes zoekt, dan is dit er een. Het is ook opletten geblazen in een land (als het onze) dat vol ligt met drempels en plateaus want het systeem laat zich daar aan vangen, waardoor de voorspoiler het asfalt kust. Het zweverige gevoel van de achtertrein en de lichte instabiliteit bij remmanoeuvres aan hoge snelheden, waar de dieselversies die we eerder testten last van hadden, blijven hier volledig achterwege.
De besturing is een tandheugelsysteem met variabele hydraulische bekrachtiging. Dat staat borg voor een goede feedback en veel stuurgevoel. Je draait de Thesis op 12,4m tussen stoepranden en dat is nogal veel. Gelukkig laat de achterpartij zich goed inschatten en dat maakt parkeren een stuk makkelijker.