Standaard biedt deze Panda plaats aan vier inzittenden. Die hebben dan zowel vooraan als achteraan voldoende ruimte in alle richtingen. We hebben herhaaldelijk met vier volwassenen plaatsgenomen zonder dat iemand last kreeg van claustrofische gevoelens, en dat is een prestatie. Toegegeven, als je vier dubbele meters laat plaatsnemen die elk op elke mogelijke centimeter beschikbare ruimte staan, dan wordt het krap. Als de voorste passagiers echter een beetje toegeeflijk zijn dan zien we niet in waarom een dubbele meter op de achterbank niet zou kunnen. De hoofdruimte vormt alleszins geen probleem. Je kan ook vijf inzittenden (geen volwassenen dan) laten plaatsnemen, maar dan moet je bijbetalen voor een extra gordel. Fiat heeft de interieurruimte gemaximaliseerd door gebruik te maken van de gekende trucjes; er is ruimte gezocht in de hoogte waardoor je in de lengte minder plaats inneemt. Bijkomend voordeel daarvan is dat het hoge zitoppervlak de toegankelijkheid ten goede komt, al wordt het in dit geval wat te niet gedaan door de scherpe openingshoek van de portieren.

De boordplank en de bekleding van de deurpanelen wordt door plastic overheerst. Dat is iets waar je in dit segment moeilijk buiten kan. Toch vinden we het geheel er aangenaam uitzien. Het instrumentenbordje is duidelijk afleesbaar en de middenconsole heeft een praktische indeling. Zo goed als nooit hebben we naar een knopje moeten zoeken. Het te rubberachtig aanvoelende pookje staat net als bij menig monovolume onderaan het centrale medaillon. Telkens weer moeten we constateren dat we heel snel wennen aan die opstelling, die natuurlijker lijkt te zijn dan een opstelling tussen de voorzetels. Enig minpuntje hier is de breedte van de module want je kan bijna niet anders dan je bovenbeen er tegen te laten rusten. Het zitmeubilair zelf, dat bij onze testwagen opviel door de frisse bekleding, is uitgekiend. De achterbank krijgt geen recordscore, maar de voorzetels weten ons zonder meer te overtuigen. Ondanks een beperkte instelbaarheid van het stuurwiel (enkel hoogte) is het niet moeilijk om een goede zithouding te vinden. De rug wordt voldoende ondersteund en je zit net vast genoeg, rekening houdend met het allesbehalve sportieve karakter van deze stadswagen. Dat ook langere ritten aan autostradesnelheden niet overdreven vermoeiend zijn is naast de zetels ook te danken aan een goede geluidsisolatie. Akkoord, je hoort de motor en vele rol- en rijgeluiden, maar het volume is beduidend minder dan het gemiddelde in deze klasse.

De bagageruimte kan op twee manieren vergroot worden; je kan de achterbank verschuiven waardoor de kofferinhoud zelf vergroot, of de kan de bank neerklappen waardoor je een groter algeheel volume krijgt; tot 775l. Spijtig wel dat voor beide functies op zo goed als alle modellen moet bijbetaald worden. Gelukkig heeft de koffer zelf voor deze klasse respectabele afmetingen. De inhoud bedraagt 206l. Een vergelijking tussen de Europese merken; een Citroën C2 biedt plaats aan 224l, maar die is 13cm langer en 7cm breder; een Peugeot 106 heeft een kofferruimte van 215l en is 14cm langer en 2cm breder; een Renault Twingo kan slechts 168l bagage slikken maar is wel 10cm korter en 5cm breder. Alleen de zuivere monovolumes doen het merkbaar beter; zo kan je in een Opel Agila (en dus ook in een Suzuki Wagon R) al 240l kwijt -voornamelijk in de hoogte- terwijl het model 3cm minder lang en 2cm smaller is. Bij de Japanners en Koreanen zijn er enkele ruimtewonders, als de Toyota Yaris en de Honda Jazz die met bovenstaand cijfermateriaal de vloer aanvegen, maar die zijn ook groter en hebben een hoger kostenplaatje.