De Roadster wordt aangedreven door een 3.199cc grote zescilinder in V-vorm van -u raadt het al- Mercedes-origine. Die levert 218pk en 310Nm bij een zeer redelijke 3.000t/min. De kleinere motorversies worden niet overgenomen, vermoedelijk omdat deze zescilinder naar Amerikaanse normen al een eerder bescheiden longinhoud heeft. Tussen de krachtbron en de aangedreven achterwielen kan je een handgeschakelde zesbak krijgen of opteren voor de knappe vijftrapsautomaat. De handbak is zonder twijfel prettiger voor wie de Crossfire uit spelen wil nemen, maar de vlotte schakelovergangen, alerte reacties en een doordachte programmering van de gestuurde schakeldoos verhinderen dat de schakelmomenten ongelegen komen, waardoor je je ook met de automaat probleemloos een sportieve rijstijl kan aanmeten. En desgewenst kan je nog altijd manueel een versnelling kiezen. Tractie en grip is er in overvloed om dezelfde reden dat het comfort soms te wensen over laat. Chrysler monteert vooraan immers een 18-duims velg met 225/40-rubber en achteraan zelfs een 19-duims velg met een 255/35. Voor kleine oneffenheden, die voornamelijk door de band geabsorbeerd worden is dat een brug te ver. Daarbuiten is de ophanging voortreffelijk. Dat brede rubber maakt het geheel ook erg gevoelig voor spoorvorming en enige spiermassa is dan ook geen overbodige luxe als je de tweezitter ondanks een bekrachtigde stuurinrichting (kogelkringloop) in het gareel wil houden.

De hand van Mercedes is te voelen in de stijfheid van het onderstel. De trillingen blijven immers goed binnen de perken. Ook het gedrag in de bochten is voortreffelijk, maar het zou een mirakel heten moest dat niet het geval zijn. Om diezelfde reden is overstuur, zeker met de automaat waarbij je de koppeling mist, nauwelijks uit te lokken; het brede rubber achteraan bijt in het asfalt terwijl een achterdiffuser én (vanaf 100km/u) een behoorlijke spoiler de hele achterpartij tegen het wegoppervlak duwen. De afstelling van de uitlaatlijn is dan weer duidelijk Amerikaans; geen geroffel dit maal, maar wel een heerlijk diep gehuil dat naarmate het toerental hoger wordt, hees gaat klinken. Gegarandeerd goed voor enkele kippenvelmomenten. Later komt er met de SRT-6 een 330pk sterke geblazen versie die al na 5 seconden 100km/u op de teller moet hebben, maar ook standaard presteert de Crossfire aardig. 6,8 Tellen brengen de snelheidswijzer naar de driecijferige waarden en desgewenst gaat het door tot 242km/u. Vooral tot 180km/u bleek de acceleratie overtuigend. Het verbruik was nog zo’n opsteker; Chrysler geeft 10,1l/100km op voor de gemiddelde cyclus en ons testverbruik ligt daarbij in de buurt. Je kan ook gerust een streepje gas meer geven zonder dat je elke 100km/u twee emmers moet bijvullen en dat kan niet van elke Amerikaan gezegd worden.