Het onderstel is 74% stijver dan dat van de vorige generatie, en dat laat zich positief opmerken in een zeer communicatieve, weinig nerveuze besturing en het gemak waarmee de hele aandrijflijn de pk’s en Newtonmeters vreet. Een niet onaanzienlijk deel van de eer dient daarbij naar de ophanging met McPherson veerpoten en een hulpframe vooraan en een achterophanging met vierpuntsgeleiding (grotendeels opgetrokken uit gewichtsbesparende aluminium componenten) te gaan. Zelfs de afstelling, efficiënt zonder daarom kurkdroog te zijn, is wat ons betreft een schot in de roos. Het 17-duims lichtmetaal is geschoeid met 215/50-rubber en ook dat is voldoende. De tractie bleek ruim voldoende, ook bij regenweer. De keuze voor niet buitensporig breed rubber zorgt ook niet voor verhoogde spoorgevoeligheid.
Het weggedrag is zonder meer gezond. Uiteraard neigt het model naar onderstuur en kan overstuur met een lastenwissel uitgelokt worden, de gripgrens ligt in alle omstandigheden ver en de bestuurder krijgt tijdig en voldoende opmerkbaar signalen over de intentie van de koets. Wie zich desondanks nog laat verassen, kan rekenen op de kordate aanpak van de stabiliteitscontrole als die tenminste uit de optielijst geplukt is. Ons verbruiksgemiddelde over de gemengde cyclus bedroeg 13,9l/100km. Fors meer dan de 8,9l die de constructeur opgeeft, maar we zijn de eersten om toe te geven dat het ook met een paar litertjes minder moet kunnen. Deze Vectra moest maar zo prettig niet rijdenij