VW opteerde voor een onderstel met een McPherson voortrein en een achtertrein met koppelstangen zoals we die ook al konden zien op de huidige Polo. De stuurinrichting is van het elektrohydraulische type, met een elektronische pomp die meer of minder hydraulische druk ontwikkelt naargelang de stuuromstandigheden. In de rechtuitstand is het verbruik beperkt. Het remsysteem gebruikt schijfjes voor de voorwielen en trommels om de achterwielen af te remmen; een normale combinatie die in dit geval een voldoende krijgt op uithouding en remkracht. Een beter pedaalgevoel had wel gemogen. De driecilinder levert 55pk bij 4.750t/min en 106Nm bij 3.000t/min. Een sprinter is de Fox daarmee uiteraard niet geworden. In het beste geval haal je 100km/u na 17,5seconden. De topsnelheid bedraagt officieel 148km/u, maar je moet geduld oefenen, wil de snelheidswijzer daar ooit geraken. Tot 135km/u gaat het niettemin voldoende vlot, waardoor je de snelweg zeker niet links hoeft te laten liggen. De driecilinder is behoorlijk zuinig; de gemengde cyclus kan je mits enige zelfbeheersing volmaken met 6 liter kostbaar vocht. Met een meer veeleisende rijstijl, waarbij je niet anders kan dan het vermogen hoog in de toeren te gaan zoeken, kost dezelfde oefening je nog een liter extra.

Dat de Fox niet bulkt van toptechnologie kan je voelen. De vijfversnellingsbak schakelt wel soepel, maar niet messcherp, de besturing voelt een tikkeltje wazig aan en dan is er nog het eerder aangehaalde pedaalgevoel. Zaken overigens die direct gerelateerd zijn aan de kostprijs. De krachtbron heeft een opmerkelijk beschaafd karakter. In regel zijn driecilinders, hoewel ze een aangename klankkleur hebben, lawaaiig. VW voorzag het blok echter van een tandwielaangedreven balansas die de trillingen en het geluid reduceert. Dit moet zo ongeveer de beschaafdste driecilinder op de markt zijn. De afstelling van het onderstel is nog zo’n opsteker. De Fox beschikt veeleer over een ‘vering’ dan over een ‘demping’, maar dat past perfect bij het speelse karakter. Oneffenheden worden zonder morren verteerd. Niet verbazingwekkend voor een onderstel dat werd ontwikkeld met het elementaire Braziliaanse wegennet in het achterhoofd. De Fox laat zich zelfs snedig sturen, daarbij niet gehinderd door het optionele rubber dat 2 maatjes meer telt dan de standaardbanden (een aanrader). De achtertrein is volgzaam en neemt enkel het initiatief als hij geprovoceerd wordt. De voortrein laat zich niet verleiden tot dribbelen of deinen en houdt verassend goed de baan. Je kan het weggedrag dan ook eerder als neutraal dan onderstuurd omschrijven. Een opsteker.