De Vitara heeft altijd beroep gedaan op een ladderchassis en een starre, degelijke, maar ook vaak wispelturige achteras. Die structuur werd overboord gegooid. De nieuweling beschikt over een zelfdragend platform. De geïntegreerde structuur vertoont nog steeds gelijkenissen met dat van een ladderchassis, maar is lichter en stijver. De ophanging is voortaan geheel onafhankelijk, met vooraan een McPherson-systeem en achteraan een Multilink-opstelling. Daardoor is de demping homogener en werd het karakter gevoelig beschaafder. De aandrijving gebeurt heden permanent op de vier wielen, terwijl de vorige generatie beschikte over een inschakelbare voortrein. Allemaal maatregelen die in de eerste plaats de controleerbaarheid, het comfort en de bruikbaarheid op de baan ten goede komen, maar die niet noodzakelijk een negatieve impact hebben op het terrein. Het weggedrag van de kleine Vitara is voorbeeldig. Het stuur verwerkt de input snedig en de stabiliteitscontrole blijkt gelukkig een haast verwaarloosbaar hiaat in de uitrustingstabellen te zijn. Op de gripgrens, die voor een voertuig in deze klasse erg ver ligt, neigt de driedeurs naar onderstuur. Wie wat met het gaspedaal speelt, kan de achtertrein naar een wijder spoor dwingen maar giftig wordt dat overstuur geenszins.

Onder de kap zit een 1.6l benzinemotor die ten opzichte van z’n voorganger wat krachtiger werd. In de prestaties laat dat zich niet merken omdat de Vitara ook aandikte. Met 106pk en 145Nm is dit geen sprinter. In het beste geval stuw je de 1.370kg in 16 tellen naar 100km/u. De top bedraagt 160km/u. Omdat zowel het vermogen als het koppel bij hoge omwentelingssnelheden vrijkomt (respectievelijk 5.900t/min en 4.100t/min) moet je de naald hoog houden om vooruit te komen. Dat weegt op het verbruik dat prompt boven 10l/100km klimt. Bovendien blaast de viercilinder hees het interieur binnen en worden de transmissiegeluiden onvoldoende gedempt. Afremmen doet de Vitara met schijven vooraan en –tegenwoordig een zeldzaamheid- trommels achteraan. Op dat systeem valt evenwel geen letter scheef te schrijven; het bijt, is goed doseerbaar en toonde zich meer dan voldoende uithoudend.

De terreineigenschappen van de Vitara zijn verwaterd. De driedeurs heeft geen recht op een reductiebak of een vergrendelbare middensper. De veeruitslagen zijn te beperkt en zowel de uitlaat als de beschermplaat voor de transmissie zoeken te graag de bodem op. Suzuki dacht zelfs niet aan een ingekorte eerste versnelling. Voor terreinwerk moet je dus noodgedwongen de vijfdeurs opzoeken, die niet eens veel duurder is, en de meeste snufjes wel heeft. Eigenaardig want de hoeken zijn bij een korte versie per definitie beter. Op een droge ondergrond bleek de Vitara zich nog uit de slag te trekken. Het standaard wegrubber heeft ons op zompige ondergrond wat spannende momenten bezorgd. Terreinbanden en een kortere eerste versnelling zijn een must om de Vitara op het onverhard te brengen.