Renault benadrukt in zijn communicatie graag dat de Clio III alles heeft van een grote. Wat het interieurgevoel betreft, hebben ze geen ongelijk. Het interieur van onze testwagen was naar onze smaak vrij sober aangekleed, maar overtuigde door zijn degelijke afwerkingskwaliteit. Over het sportstuurwiel zijn we best enthousiast: het voelt prettig aan – o.a. het gevolg van de behoorlijk dikke lederen velg en de algemene vormgeving met rechtstreeks gevolg op een correcte plaatsing van de handen – en kan in zowel hoogte als diepte precies op maat worden geregeld. Het gripvaste stuurwiel wordt aangevuld met eveneens goed steunende, doch niet uitgesproken sportief voorgevormde zetels voorin. We zijn aangenaam verrast door de comfortabele lengte van de zitting en de aanwezigheid van een hoogteregeling. Overigens is de hoofdruimte meer dan royaal in deze Clio, zelfs met onze 1,90 m lichaamslengte. Nog meer goed nieuws voor wat de rijhouding betreft: ook de voetsteun is goed geplaatst en anders dan we bij teveel moderne wagens moeten vaststellen, is er ruim voldoende plaats in de voetenruimte om ook met een grote schoenmaat vlot over de pedalen te kunnen dansen.

Achteraan valt het grote regelbereik van de hoofdsteunen op, zodat ze niet alleen precies kunnen ingesteld worden voor elke inzittende – en daardoor ook hun taak optimaal vervullen – maar evenzeer bijna geheel kunnen verdwijnen wanneer achteraan niemand zit en de bestuurder wat blij zal zijn met het onbelemmerde zicht naar achter. In de voorste portieren vinden we erg ruime kaartenbakken, die tevens diep genoeg zijn om de spullen die men erin stop houvast te geven. Zo kan er o.a. een grote 1,5 l frisdrankenfles in terecht. Achteraan hebben de passagiers ook recht op berging in de portieren, doch hier is het volumeaanbod merkelijk minder genereus.

De automatische airco die in onze testwagen gemonteerd zat, werd 370,00 € aangerekend en lijkt ons gezien het ruime interieur en grote glasoppervlak onontbeerlijk. Het systeem komt uit de Mégane en is zo compact gebouwd, dat het handschoenkastje nog een behoorlijk volume kan bieden (9,4 l). Op onze testwagen vonden we de ‘startkaart’ die de conventionele contactsleutel vervangt. Heeft men de kaart op zak, dan kan men de wagen ontgrendelen door de portierklink te grijpen en voor het starten volstaat een (lange) druk op de startknop. Renault voorziet een gleuf in het dashboard om de startkaart veilig te ‘parkeren’, al is dat niet vereist.

Voor een bescheiden meerprijs van 100 € was onze testwagen voorzien van een autoradio met enkelvoudige CD-speler – die ook MP3 muziekbestanden kan uitlezen – en 4 x 15 W uitgangsvermogen naar een half dozijn luidsprekers stuurt van meer dan behoorlijke kwaliteit. De knoppen van het toestel in het dashboard zijn niet bepaald handig te bedienen: men moet er zijn nagels of een puntig voorwerp voor gebruiken om zijn zin te krijgen. Vooral de zenderzoekloop wordt door dit euvel gehinderd. Gelukkig voorziet Renault een bedieningssatelliet aan het stuur, die zich heel wat vlotter laat bedienen, zodra men ontdekt heeft welk element waarvoor dient. De boordcomputer kan rijkelijk informatie spuien, doch is ‘arm’ aan talenkennis… Wij kregen enkel Franstalige boodschappen en zelfs na het nalezen van de handleiding konden we daar geen verandering in krijgen.