Aan de binnenzijde is de Punto een auto zoals hij dat nooit is geweest; met een beetje meer ruime ter hoogte van schouders en ellebogen en veel meer plaats in de lengte. Om achteraan volwassenen plaats te laten nemen op de twee beschikbare zitplaatsen (een derde is optioneel) moet nu vooraan niet langer per definitie beenruimte geofferd worden. De Italianen bulkten zoals steeds van de frisse inrichtingsideeën. De bekledingsopties strekken van klassiek tot aangenaam trendy. Zo harmonieert de zetelbekleding van de testwagen perfect met de champagnekleurige sierband die het gros van de middenconsole en een deel van de boordplank bekleedt. De hardheid van de materialen en niet onbesproken assemblage blijven een smet op het blazoen al is ook hier de verbetering zichtbaar. Onder de ver uitstrekkende schaduwkap zit een sober, oranje verlicht instrumentarium.

Achter het stuur zit je dieper dan bij de meeste concurrenten. Een houding je automatisch meer betrokken maakt. Ook achteraan is dat zo, zonder dat de stuikhouding te zeer uitgesproken is. Daar maken ook de perfect opgestelde armleuningen in de zijpanelen, het verblijf een stuk aangenamer. Het leven van de bestuurder wordt gecompliceerd door de eigenaardige opstelling van het stuurwiel. Dat staat een beetje uit de haak; een tikkeltje horizontaler, enkele centimeters te veel naar links en een beetje gekanteld. Zaken die je ook bij andere auto’s ziet, maar hier net iets meer uitgesproken zijn. De kofferinhoud meet 275l, wat zeer acceptabel is. De robuuste achterbumper dikt de laaddrempel aan, maar ook daarmee valt te leven. De opbergruimte binnenin lijkt verzorgd. Je moet het vooral van de opvulbare armsteun en het handschoenkastje hebben. De Italianen hebben het immers gepresteerd deurvakken te creëren waarin nagenoeg niets past en de bekerhouders hebben nota bene al problemen met het slikken van een drankblikje.