Hoewel de Cadillac-zegsmensen geen kans onverlet laten om te benadrukken dat deze wagen ontwikkeld werd met veel aandacht voor de Europese klant, kan de STS zijn Amerikaanse afkomst niet ontkennen. Dat is ook helemaal niet erg, want eens wat afwisseling voort de deur kan heus geen kwaad. De Cadillac STS kijkt je aan met een indrukwekkende ‘smoel’, waarop heel groot het merklogo prijkt. Bijzonder is de verticale schikking van de lichtblokken. Ze laten twee boven elkaar geplaatste lenzen zien en ook de richtingaanwijzers en mistlichten zitten in eenzelfde verticale as. Xenon koplampen en de daarbij wettelijk verplichte reinigingsinstallatie zijn standaard. Een echte bumper is er niet, wat de STS in stadsverkeer zoals zovele tijdsgenoten behoorlijk kwetsbaar maakt.

Zijn achtersteven loopt hoog op en oogt alleen daardoor al erg massief. Nochtans maakt de kofferklep kwalitatief maar een flauwe indruk… en is de laadhoogte van de koffer ook niet royaal te noemen. Onder de vloermat ontdekken we een compressor en een bandenherstelkit. Een achterspoiler werd in de kofferklep geïntegreerd, met daaronder een zeer breed doorlopend derde remlicht. Ook achteraan staan de lichten verticaal opgesteld. Het gaat eigenlijk om drie fijne lichtstrepen met LED’s, een erg geslaagd designdetail. Het is dan ook jammer dat de achter- en achteruitrijlichten bij het ontgrendelen van de wagen zo verblindend werken. In zijaanzicht valt de hoge gordellijn op met daaruit voortvloeiend relatief lage zijruiten. Onze testwagen stond op Michelin Pilot Sport in maar 255/45 op 18” aluminium velgen. De luchtweerstand wordt met 0,32 gespecificeerd, niet bepaald een topwaarde in deze tijd.