De twee eerste passagiers worden schuin boven het motorblok geschikt, en dat merk je bij het instappen want je moet je aan boord hijsen. Daardoor heeft de sensatie iets van instappen in een bestelwagen en exclusieve dorpelverlichting (een voorrecht van de Highline-uitvoering) maakt dat niet goed. Eens je aan boord bent, schudt je dat gevoel snel weer af. VW heeft er alles aan gedaan om de sfeer aan de binnenzijde af te stemmen op die van de betere monovolumes en is daar goed in geslaagd. Een luxueuzere aankleding, met hoogwaardige kunststoffen en een moderne boordplank zijn daarvoor voldoende. Het zitmeubilair is behoorlijk hard, maar zelfs als je de kilometers bij honderden aan elkaar rijgt, blijft de steun ruimschoots voldoende en gaat het niet storen. Het stuurwiel staat uiteraard wat horizontaler opgesteld en de rijhouding benadert meer die van een stoel, dan van een lage zetel. Zaken die je eender welke concurrent ook in de schoenen kan schuiven. Omdat het pookje handig dicht bij het stuur op de middenconsole zit, blijft er tussen beide voorzetels voldoende ruimte om Őmits enig klimwerk- te verhuizen naar het passagierscompartiment.

De toegang tot de ruimte voor de achterpassagiers wordt verzekerd door twee schuifdeuren. Bij ons exemplaar gebeurde dat elektrisch op commando van een knop op de middenconsole of via de (onhandige) afstandsbediening. De twee individuele zetels op de tweede zitrij laten zich op rails verschuiven, draaien op hun sokkel en zijn steeds voorzien van twee armsteunen. De achterbank biedt plaats aan drie personen -wat de totale vervoerscapaciteit dus op zeven inzittenden brengt- is eveneens verschuifbaar of kan opgebouwd worden tot een slaapbank voor twee personen. Optioneel kan je de bank vervangen door twee extra individuele zitplaatsen. Tussen de zetels zit een multifunctionele box. Die is verschuifbaar en omvat twee paar bekerhouders, een asbak, opbergvakjes voor magazines en groter materiaal en kan tot een rond tafeltje omgevormd worden. Met een druk op de knop komt het uitklapbare tafelblad omhoog. Dat kan ook zijdelings naar één van de inzittenden gedraaid worden. Een picknick buiten zou ook kunnen omdat de box uitneembaar is.

Aan opbergruimte heeft de Multivan geen gebrek. Er zijn vakken in de deuren, tegen de rugleuning van de (niet verplaatsbare) voorzetels, er is een flessenhouder in het dashboard, een gekoeld handschoenvakje met een bruikbaar volume en er zijn schuiven onder zowat elke zetel. En dan is er nog de kofferinhoud. Een conventionele monovolume biedt je een beschamende laadcapaciteit als je géén van de zeven personen wil thuislaten. Maar de Multivan biedt zelfs in dat geval nog 657l. Het zitmeubilair klapt niet handig weg in de vloer, maar wie bereidt is het ergens achter te laten verhoogt z’n volume snel tot 2736l (met in het totaal twee zitrijen) of zelfs 4525l (enkel voorzetels).

Toch is er nog ruimte voor verbetering. De wat ongemanierde TDI dieselkrachtbron hoor je vooral bij een koudstart en tijdens acceleraties te veel decibels door het interieur strooien. De voorwielaangedreven versie die we vorig jaar aan de tand voelden had een achteras die in onbeladen toestand springerig op de oneffenheden reageerde, maar dat is bij deze vierwielaandrijver een pak beter. Je kan op het veercomfort weinig aanmerken.