Een startknop wekt de immense 8,3l V10 in een geur van onverbrande benzine –een veeg teken van wat komen gaat- tot leven. Het grootste motorblok uit de auto-industrie ligt dan nog discreet te pruttelen. Op dat ogenblik herinner je je nog dat het aluminium exemplaar z’n leven begon in een inmiddels vergeten Dodge Ram; een truck nota bene. Een schare wijzigingen, waaronder het opboren tot 8277cc, levert finaal een vermogen van 506pk op, dat bij 5.600t/min vrijkomt. Het koppel klimt tot 712Nm, bij 4.200t/min. Met 60pk per liter is het naar Europese normen niet eens een uitzonderlijk blok. There’s no replacement for displacement, schiet ons door het hoofd, als we de eerste keer de naald voorbij 3.000t/min sturen. De motor verandert dan in een bruut, een regelrechte boer die snuift, briest, schraapt, brult, schuurt en ploft. Het blok doet alles behalve huilen – dat is voor watjes. Bij 4.000t/min duwt de decibelproductie je trommelvlies naar de pijngrens. Als de begrenzer bij 6.000t/min tussenkomt, wijst de naald zo goed als 100km/u aan. We zijn vier seconden ver.

De gangwissel, een handgeschakelde zesbak, moet met enige omzichtigheid bewogen worden. Het loodzware koppelingspedaal slaat ver uit, maar heeft een kort aangrijpingspunt. De (gigantische) tandwielen in de bak knarsen als ze niet rustig van positie gewijzigd worden. Dat lijkt verspillend, maar de Viper maakt dat meteen weer goed. In 13 (dertien!) seconden kan je van nul naar 160km/u en weer naar nul! De remschijven (rondom met een doorsnede van 355mm, geventileerd, met vaste remzadels en vier zuigers) grijpen daarbij met een zelden geziene bijtkracht en uithouding in de velg. Als je in vierde 120 aanhoudt, komt de naald nauwelijks boven het stationair toerental uit. Vijf en zes zijn voor normaal gebruik absurd lang maar de topsnelheid ligt dan ook boven 300km/u (en wordt in vijfde gehaald). De besturing is als verwacht; zwaar maar bijzonder direct.

Een tractiecontrole past niet bij het ‘bad boy’ imago van deze niet geheel onterecht als pooierwagen versleten sportbolide, maar je houdt toch best in je achterhoofd dat het brede rubber zelfs op droog asfalt nog tot in derde versnelling gretig naar grip kan zoeken. Ondanks al dat geweld is de Viper opvallend comfortabel opgehangen. Natuurlijk dwingt het gaspedaal de koets tot overstuur. Dat komt evenwel zeer geleidelijk opzetten – in slow motion als het ware – en is daardoor nog betrekkelijk eenvoudig te controleren. Bij droog weer tenminste. In de regen dwingt rijden met deze Amerikaan je tot een stevig potje ‘baanlezen’. Inhalen tussen de stippellijnen door, inhouden op gietnaven, dwarsrichels, putdeksels, wegmarkeringen… àlles is voor het 375mm brede achterrubber een excuus voor overspel in de turbulente relatie met de snelheid. Bij 160km/u is de minste streling van het gaspedaal nog voldoende om de corpulente kont opzij te zetten. Enig voordeel; in zo’n omstandigheden is het verbruik te pruimen. Je zou onder 20l/100km kunnen geraken bijvoorbeeld. Toch zal wie het gaspedaal geselt, niet meteen op het dubbele uitkomen. Met een verbruik van een liter of 30 doe je al behoorlijk gek, en raak je nog haast 300km ver. Hoewel je dan nog de welgemeende inspanningen van 10 Toyota Prius-rijders te niet doet, vinden we dat –alles in beschouwing genomen- eigenlijk meevallen.