Aan het 4,2l grote achtcilinderblok, 300pk en 411Nm sterk, valt weinig nieuws te melden. Slecht is dat niet want het levert een soepele trekkracht ‘uit de buik’ en wordt hoog in de toeren agressief en rauw. In de uitlaat zit zelfs wat van een achtcilinderpruttel, waarvoor Jaguar zich kunstig om de geluidsnormen heeft geplooid. Spijtig dat die enkel tijdens acceleraties hoorbaar is, maar het gaat nu eenmaal niet anders. Tussen het motorblok en de aangedreven achterwielen hangt een crème van een zestrapsautomaat. Een bak die alert en kordaat, maar nooit brutaal is. Alleen terugschakelen had hij met wat meer anticipatie mogen doen. Achter het stuurwiel zitten schakellepels om manueel een versnelling te kiezen. Meestal is dat nutteloos en enerverend traag. Dit maal hebben we onszelf erop betrapt er regelmatig gebruik van te maken. T’is één van de eerste keren dat een systeem er voldoende op scoort. In volle acceleratie haalt de 1635kg zware XK8 100km/u in 6,2 tellen en stoomt hij door naar een begrensde top van 250km/u. De remmen tonen zich meer dan uithoudend genoeg zonder daarom grensverleggend goed te zijn. Het stuurwiel is prettig communicatief, al kan je door de onverdraagzame stabiliteitscontrole met al die goede ingrediënten geen hemels maal bereiden.
Jaguar’s gestuurde CATS-ophanging kan ons wel bekoren, ook zonder een gadget als een instelbare stugheid. Hoewel de demping steeds comfortabel is, houdt ze de koets stevig in het gareel. De XK sneert haast vlak door de bocht. Op oneffenheden wordt enkel stug gereageerd als het niet anders kan en vooral de demping van dwarsrichels, waar menig sportwagen nerveus van wordt, verdient lof.
