Onder de motorkap vinden we een oude bekende; de 3,2l grote zes-in-lijn die in z’n laatste toepassing de BMW M3 aandreef, maar ook daarvoor al ruim ervaring opdeed. In deze nieuwe toepassing is de bejaarde goed voor een maximumvermogen van 343pk en een respectabel koppel van 365Nm. Een motor die gelinkt wordt aan een zesbak en via een –alweer- bij de M3 geleend sperdifferentieel de achterwielen aanstuurt. De prestaties zijn ronduit indrukwekkend; de sprint naar 100km/u neemt slechts 5 seconden in beslag. Elk paard heeft immers slechts 4,1kg voort te bewegen. Toch is de Z4 ook zeer beschaafd, want laag in de toeren wordt de diepe motorbrom aan veel souplesse gepaard. Hoger in de toeren neemt de brutaliteit toe, al kosten elektronisch aanpassingen (om de motor te laten voldoen aan de Euro IV-norm) het blok wel een begeerlijk arrogant kantje. Wellicht is het daarom dat we soms de indruk kregen dat er een stuk of 50 paarden de benen hadden genomen.

M gooide de elektrische stuurbekrachtiging die het stuurgevoel in de standaard Z4 naar de Filistijnen helpt, overboord en monteert weer gewoon een hydraulisch bekrachtigde unit, met een haast wonderbaarlijk effect voor de praatvaardigheid van de voorwielen. Even veel werkijver was bij de remmen op z’n plaats geweest. Die zijn weliswaar tot bijna epische prestaties in staat, maar moeten telkens lang recupereren. M gooide ook de hele ophanging eronderuit. Wat in de plaats kwam, houdt de koets bijzonder goed in het gareel. En toch is ook dat niet zonder keerzijde. Een pokdalig wegdek maakt de Z4 nerveus en af en toe kom je put of een hobbel tegen waarop de velg los door de voorvleugel lijkt te knallen. Weinig subtiel en het kan ook echt anders… Op een goed wegdek is de M dan weer zo precies als een chirurgisch instrument. Even scherp ook, dankzij de ideale gewichtsverdeling.