De Spider werd niet zozeer vormgegeven, dan wel gesculpteerd door de Italiaanse grootmeester Pininfarina. Die had aan de Brera, ook van zijn hand, natuurlijk een goed uitgangspunt. Aan de markante neus, met liefst zes vrijstaande ronde lenzen en een agressief naar het wegdek doorgesneden grille, werd niet geraakt. De stoffen dakconstructie heeft in gesloten toestand een conventionele vorm, maar belemmerd de strakke oplopende schouderlijn niet. Die mondt uit in een vlakke koffer die mee de vorm van de imposante kont bepaalt.

De stoffen kap van de Spider aan het zicht onttrekken gaat met een simpele druk op de knop. De kap duikt dan onder de gordellijn, beschermd door een afdekkap met twee zeer geslaagde bulten die ook meteen een veiligheidsfunctie vervullen. Dat Alfa opteerde voor een conventionele stoffen kap vinden we weinig betreurenswaardig. De tegenwoordig zo trendy metalen klapdaken, hebben immers nadelen te over, waaronder het gewicht. Toch is ook dit stoffen dat niet vrij van zonden. Het metamorfose neemt immers steeds 36 tellen in beslag, en dat is zonder meer lang. Zeker omdat de Alfa het niet verdraagt dat je dat al rijdend doet – tot pakweg 30km/u bijvoorbeeld. De meeste, zo niet alle, concurrenten doen beter.