Het interieur is samengesteld uit materialen die merkbaar beter zijn dan die van de vorige Accent, ook al blijven zwarte en donkergrijze harde kunststoffen overheersen. Ook hier is de voornaamste kritiek er één op het totale gebrek aan verbeelding. Je wordt er moedeloos van. De zilverkleurige accenten op de wijzerplaat en de bedieningsknoppen voor de verluchting zijn de enige uitzonderingen. De optionele aluminiumkleurige inlegstukken zouden enig soelaas kunnen brengen. En hoewel enige sportieve ambitie geëtaleerd wordt, is het meubilair met een andere visie ontwikkeld. Het is comfortabel, maar verzaakt aan enige vorm van zijdelingse steun. De rijhouding is bevredigend, ook al is het stuur enkel in de hoogte verstelbaar. Het hoogste uitrustingsniveau (Vigo dus) heeft wel recht op een in hoogte verstelbare bestuurderszetel.

Praktisch is de Accent wel. Het interieur kreeg ruime bergvakken in de portieren, een handschoenvak met een respectabele grootte, een legplank onder het stuur, bekerhouders en diens meer. Bij de driedeurs schuiven de zetels vanzelfsprekend naar voren om de toegang tot de achterbank te verzekeren. Daar plaatsnemen vergt niet meer lenigheid dan bij een andere auto in z'n segment, maar je mag om gedurende langere tijd comfortabel te zitten niet van de grootste zijn. Een instelbare rugleuning biedt wel de keuze om de laadcapaciteit (marginaal) te optimaliseren, dan wel voor het comfort van de inzittenden te kiezen. Zonde dat de voorzetels telkens opnieuw ingesteld moeten worden, in plaats van naar een geheugenpositie terug te keren. In de koffer is ruimte voor 270l bagage, standaard uitbreidbaar middels een asymmetrisch neerklapbare achterbank.