Aan boord van de Materia valt meteen de uitzonderlijke ruimte-indruk op. De ver vooruit geschoven en quasi verticaal gemonteerde voorruit zou voldoende zijn om die indruk te wekken, maar Daihatsu ging verder dan dat. Het dashboard wordt gedomineerd door horizontale lijnen (die uitlopen in als luidspreker vermomde verluchtingsroosters) en zowel de middenconsole als de centraal opgestelde tellerplaat profileren zich nauwelijks. In feite oogt het interieur bijzonder droevig in vergelijking met het uiterlijk. Goedkoop ogend zwart plastic is nu eenmaal weinig frivool. Als het donker is kan een leuk verlichtingspakket de boel redden, maar het is wel een privilege van de 1.5. De deurgrepen, het instrumentarium en -vooral- ringen rond de luidsprekers worden dan blauw verlicht. Dat schept overigens verwachtingen die de standaard geluidsinstallatie niet kan inlossen. Die is van een bijzonder magere kwaliteit.

De voorzetels kennen een uitgeholde rugleuning die je lekker beet neemt. De rijhouding is bevredigend, maar een diepteverstelling voor het stuurwiel had er ongetwijfeld een schep bovenop gedaan. Achteraan is de bank dan weer uitgesproken vlak. Comfortabel en bijzonder ruim is de Materia ook, vooral in beenruimte. Als je tenminste de achterbank, die verschuifbaar is maar net als het lichtpakket niet op elke versie leverbaar is, helemaal achteruit schuift. De kofferinhoud tussen nauwelijks bestaande (180l) en 620l. Uiteraard kan de achterbank plat en dan wil de hoge daklijn de belaadbaarheid wat helpen. Er zijn een gemiddeld aantal opbergvakjes in het interieur en die zijn niet van het originele of ingenieuze type. Drankblikjes moeten bijzonder in trek zijn bij de Amerikaanse jeugd, want daarvoor zijn liefst 8 houders voorzien.