Bij onze eerste kennismaking met de C30, stonden enkel de zwaarste motorisaties ter beschikking, wat desondanks geen al te vlotte indruk naliet. De C30 is immers niet van de lichtste: 1479 kg voor de 163 pk sterke D5, die vast verankerd zit aan een automatische schakelmechaniek. De 2.0D in onze testwagen levert 136 pk en de combinatie van deze dieselkrachtbron met de manuele 6-bak beviel veel beter dan wat we ons herinneren van de D5. De automaat fnuikt de potentie van de D5 en daar had onze handgeschakelde 2.0D helemaal geen last van.

De 2.0D is een goed op het gas reagerende diesel, die soepel herneemt vanuit zowat elk toerental. Deze motor geeft veel rijplezier, maar 136 pk is ook niet niks voor een auto van dit formaat. De Volvo C30 is dan ook een zwaargewicht en lijdt daarmee aan een kwaal die veel moderne wagens treft: veiligheids- en comfortuitrusting maken auto's groter en zwaarder, waardoor meer pk's nodig zijn om er nog een beetje vaart in te krijgen...

De manuele bak is jammer genoeg ook niet helemaal foutvrij, zonder dramatisch te zijn. Eerste en tweede laten zich niet heel precies inschakelen en de schakelbewegingen zouden in zijn geheel wat strakker en pittiger mogen uitvallen. Enigszins bizar is het feit dat juist de diesels - 1.6 D en 2.0 D - over de kleinste brandstoftank beschikken (52 l). Dat is 3 tot 10 liter minder dan de andere C30-varianten. Het rijbereik van de C30 2.0D bedraagt +/- 600 km, als men niet teveel van de snelweg afrijdt.

Op slecht wegdek komt de ophanging al snel aan het einde van haar latijn. De veerpoten gaan voelbaar en hoorbaar stampen, terwijl ook de veren brutaal het einde van hun veerweg aankondigen. Allicht zullen de 17" velgen deze reacties versterken. De remmen lijken aanvankelijk wat te zacht aan te grijpen, maar na enige gewenning tonen ze zich prima doseerbaar.