De 200 Kompressor onder de kap van de C is dezelfde als voor de instapper; een geblazen 1.8l viercilinder. In dit geval levert die wel 184pk, in plaats van 156pk voor de goedkoopste benzine. De motor evolueerde om zuiniger en soepeler te zijn, terwijl ook het vermogen wint ten opzichte van de tweede generatie. Dat lijkt goed nieuws, maar in de praktijk komt deze sportief ogende C eerder mak voor de dag. Dat heeft niets met de topsnelheid (235km/u) of de acceleratietijd (0 - 100km/u in 8,8s) te maken. Die vallen best te verteren. De oorzaak ligt voornamelijk bij de automatische vijfversnellingsbak. Die is te tam, heeft een te eenvoudige sturing en heeft bovendien de gewoonte om bij een sportieve rijstijl de ene versnelling in de andere te ‘knallen'. Omdat er een fijn afgelijnde, soepel schakelende en goed gespreide handgeroerde zesbak te koop is, raden we de automaat fel af.

Anderzijds weegt het vermogen niet op tegen de capaciteiten van het onderstel. Mercedes kan profiteren van de beperkte gewichtstoename en zorgde voor een nog betere gewichtsverdeling. Een selectief dempingssysteem hoort tot de basisuitrusting en de op onze testwagen geleverde variabele stuurbekrachtiging is optioneel. De onderstelingenieurs leverden een zeer verfijnd geheel af dat een bijzonder comfort koppelt aan een strak bochtengedrag. Het geheel is bovendien zeer communicatief, terwijl ook het stuur door z'n lineaire krachtopbouw en prettige handelbaarheid (bij lage snelheden) doet wat het eigenlijk in elke auto zou moeten doen. Ook hier is de kritiek beperkt. We stippen enkel de korte veerwegen aan. Daardoor heeft de Benz het soms lastig met de grillen van het Belgische wegdek.

Het verbruik van de viercilinder tikt volgens de constructeur af op 8,1l. Wij zaten daar met haast 11l een stukje boven, maar het dient gezegd dat we ons, de capaciteiten van het onderstel indachtig, eens tot uitspattingen hebben laten verleiden. Het model realiseert een mooie verbruiksdaling (+/- 10%) ten opzichte van z'n voorganger.