De derde generatie C werd een stukje groter dan z'n voorganger. Maar al bij al bijft de groeispurt beperkt. In de breedte komt er 4cm bij, de lengte gaat plus 5,5cm en de hoogte is omzeggens gelijk gebleven. In het segment van de gezinsberlines (zoals de zopas gelanceerde Ford Mondeo) is de obese groter en beiden komen dan ook meer en meer in elkaars vaarwater. De vormgeving wijkt drastisch af van de tweede generatie C die vooral door z'n dubbele versmolten ovalen kijkers opviel. Deze oplossing is klassieker, want ze legt weer de brug naar de eerste generatie C (en zelfs naar de 190 die hem voorafging). Maar tegelijk levert dit ontwerp de C een assertievere pose op.

Om z'n bestaande klanten, die vallen voor traditionele elegantie, op hun wenken te bedienen, maar ook een dynamisch georiënteerde rivaal als de BMW 3-Reeks het vuur aan de schenen te leggen, kiest Mercedes voor een schizofrene vormtaal. Dat wil zeggen dat de Elegance-uitvoeringen recht hebben op een elegante aankleding (met onder meer een opstaande ster op de motorkap), terwijl de Avantgarde duidelijk agressiever aangekleed is. Er is zelfs een ‘Classic' die op het kantje van oubollig is, maar door Mercedes uit de schijnwerpers wordt gehouden. Ze hebben telkens recht op specifieke velgen, grille en bumperschilden.

De assemblagekwaliteit van de C-Klasse is onberispelijk en z'n ontwerp is -ongeacht de gekozen uitvoering- volwassenen en gebalanceerd. De absurd grote buitenspiegels vormen eigenlijk het enige punt van kritiek.