Op vlak van interieur lijken heel wat automerken tegenwoordig ter plaatse te trappelen. Een modelwissel brengt dezelfde ingrediënten. Hooguit anders gebracht. Een technologische update die niet gepaard gaat met een grote vooruitgang op vlak van ergonomie of materiaalkeuze. Dacia doet niet mee. Dat mat zich op de wijze van Charles Perrault zevenmijlslaarzen aan en ontsnapt aan het juk van z’n budgetprofilering. Natuurlijk vind je hier ook niet de zacht aanvoelende kunststoffen die elders in het segment ook aan het uitsterven zijn (een combinatie van besparing op gewicht en budget). Maar de plastics zijn aardig mat en ogen aangenaam en degelijk. Het blijft er niet bij. Het stofje dat her en der op dashboard en deurpanelen wordt aangebracht doet wonderen voor de ambiance en de kwaliteitsindruk.

Ook wanneer je wat dieper onder de oppervlakte gaat kijken, zijn er structurele verbeteringen. De zetels steunen beter, een in hoogte verstelbaar bestuurdersexemplaar is beschikbaar en vanaf het derde uitrustingsniveau is het stuur niet alleen in de diepte, maar ook in de hoogte verstelbaar. Dat is zalvend voor het zitcomfort. Let wel, ik vond het interieur van de vorige Dacia al perfect verdedigbaar gezien het prijskaartje. Dat laatste is gebleven, maar de minpunten zijn weggewerkt. Ja, ik ben enthousiast.

Ik wil niet teveel tekst kwijt aan de ruimere koffer (+25l en egaal vormgegeven dus bruikbaar) of de opbergvakjes die wat groter zijn. Ik wil het vooral even over het pragmatisme van Dacia hebben. Hier geen digitaal instrumentarium bijvoorbeeld, omdat het precies hetzelfde doet als een conventioneel exemplaar, maar duurder is. Net zo op vlak van infotainment, dat drie versies kent. Het eenvoudigste kaapt je GSM als scherm (met een app), het duurste heeft niet alleen Apple Carplay en Android Auto, maar naast het nu hoog opgestelde (een ergonomische opsteker) scherm ook nog een houder voor je telefoon. Het kost nooit meer dan 320 euro extra. Een premiummerk vraagt meer voor alleen een DAB+-ontvanger.