De éénliter onder de kap is inmiddels een oude bekende. Een geblazen driecilinder met in het blok ingewerkte riemen die een hoog rendement biedt en hier wordt bijgestaan door een mild-hybridsysteem (een starter/generator) waarvan de werking nog wat gesofisticeerder (lees: minder voelbaar) zou mogen. En omdat zo’n hybridesysteem ook niet altijd even veel moet opladen, vertraagt de Puma bij het lossen van het gaspedaal ook niet altijd even veel. Voor de voorspelbaarheid is dat niet zo goed. De meeste mensen merken het bovenstaande niet bewust op, maar onbewust kan het het vertrouwen van de bestuurders aantasten.

Vlot of zuinig, maar niet tegelijk

Ook met 125pk biedt de Puma voldoende krachtreserve. Hij kan niet louter met het verkeer mee. Mede dankzij de door de elektromotor aangevulde koppelreserve is hij ook vlot. Dat geldt echter ook voor het tempo waarmee benzine uit de tank verdwijnt. De WLTP-waarde van dit model bedraagt 5,4l/100km, maar in de praktijk wordt dat meer. Je hebt een dosis zelfbeheersing nodig om op de snelweg onder de 7 liter te geraken.

Dynamisch onderstel

Waar het Fordje andermaal wonderwel in slaagt, is z’n bestuurder betrekken. In het stuur en het schakelpookje voel je de driecilinder soms naarstig trillen en zo beleef je nog eens wat acceleratiegevoel. De besturing is direct en er werd in Lommel flink aan het onderstel gesleuteld om een weggedrag te krijgen dat net zo fijn is als dat van de jongste Fiësta. Die beschouw je gerust als een referentie in z’n categorie en ook deze Puma kan die titel claimen. Alleen is hij daardoor voor comfortzoekers wellicht een tikkeltje te stug. Misschien worden die ook niet meteen door het uiterlijk aangetrokken.