Het rijgedrag van een auto is eigenlijk te herleiden tot een schier eindeloze lijst met cijfertjes. Een lastenboek dat elk minutieus detail van de rijervaring in kaart brengt en zo de jongste 10, 20 jaar helemaal bepaalt hoe de auto uiteindelijk rijdt. Daar hebben we de steriele, weinig karaktervolle rijervaring van het gros van de moderne auto’s aan te danken. Alfa Romeo moet er ook mee werken - dat kan niet anders. En toch presteert zo’n Alfa het nog altijd om anders aan te voelen. Alsof hij is afgesteld door iemand die graag met de auto rijdt en niet door een cijfergeobsedeerde ingenieur.

Verleider

In de Stelvio, in z’n stuur, z’n ophanging, zit leven. Het is een tikkeltje ouderwets, op een goede manier. Je begrijpt hoe het merk aan z’n verleidelijke imago komt. Objectief gezien, blijven er niettemin een aantal werkpunten. De automaat mag nog wat kwieker reageren, bijvoorbeeld. Extra geluidsisolatie maakt een snelwegrit voortaan aangenaam stil, maar als je het gaspedaal een trap verkoopt en de viercilinder toeren opzoekt, is z’n klank nog steeds erg nadrukkelijk aanwezig.

In de sprint naar 100km/u weet deze 190pk en 450Nm sterke centrale aardig te presteren. De vierwielaandrijver maakt met extra tractie zelfs z’n aanzienlijke gewichtsnadeel van 85kg goed. Hij gaat met een sprinttijd van 7,6 tellen net zo snel naar de sprintkaap als z’n achterwielaangedreven broer. Maar eens op snelheid, mocht hij net iets vlotter hernemen. Je tovert 1.745kg natuurlijk niet zomaar weg. Nochtans doet hij in de bochten een verwoede poging. En wij merken op dat ook een pokdalig wegdek hem niet uit het lood slaat. In een land als het onze een niet te onderschatten voordeel. Aan dat onderstel werd niets gewijzigd. Wat goed is, daar hoef je niet mee rommelen.