Of er nu 595 of 695 op de kofferklep staat, onder de de kap zit altijd een 1.4l benzinemotor met turbo. Die is en was er altijd al in verschillende vermogensversies die overigens in het beste geval een LAT-relatie onderhouden met de cijfertjes op de kofferklep. In dit geval wekt die 180pk op. Niet niks voor een auto met bescheiden roots. Z’n onderstel werd immers ooit van de Panda geleend en daar wordt alles boven de 100pk als exotisch beschouwd. Het is ook al lang geleden, wat je bijvoorbeeld merkt aan de handbediende bak met niet meer dan vijf verzetten, die nochtans wel correct schakelt. Een korte wielbasis helpt ook niet om al dat geweld niet alleen snel, maar ook nog eens beheersbaar te maken. Je wordt dus met je neus op enkele onvermijdelijke compromissen gedrukt. Enthousiast insturen levert onderstuur op. Remmen in een bocht wekt nervositeit op en z’n motor doet tot 3.000t/min zo goed als niets en daarna eigenlijk wat te veel. Het ESP-lampje werkt overuren. De ophanging is droger dan ongekookte pasta.

Karakterbak

Catalogeer al het bovenstaande nu niet meteen als harde kritiek. Er zijn auto’s met een makkelijker karakter, dat wel. Anderzijds is dit een autootje dat je nog kan aftasten. Kan leren kennen. Er zullen auto’s zijn met een vergelijkbaar vermogen die snellere rondetijden kunnen neerzetten. Zonder twijfel. Maar het zal niet zo leuk zijn om dat te doen. Dit Abarthje moet je met gevoel bespelen en de beloning is eens zo groot. En die dikke vleugel? Ja, die schijnt wat te doen, maar daar hebben we tijdens deze kennismaking weinig van gemerkt. Hij knabbelt overigens niet aan de sprinttijd van 6,7 seconden (voor een stadsauto!), maar zet ‘m omhoog en hij haalt z’n topsnelheid van 225km/u niet meer.