Laat ons maar meteen stellen dat het interieur niet perfect is. Net als bij de Berline kunnen we opmerken dat de afleesbaarheid van sommige elementen beter kan. Het zit ook niet millimeterprecies in elkaar en door al die trendy nieuwe lijnen voelt het er ook wat benauwder dan voorheen. De gordellijn werd hoger getrokken, de daklijn lager. En dan is er dat kleine stuurtje. Daar zijn liefhebbers van, maar ook haters. Iedereen moet dat maar voor zichzelf uitmaken.

Er valt ook niet te beweren dat de 508 SW groter is dan voorheen. Je offert achteraan een beetje hoofdruimte en achter die knappe kofferklep past 30 liter minder dan voorheen. Je hoort ons natuurlijk niet beweren dat deze nieuwe koetswerkvorm daardoor meteen onpraktisch is. Je zal je wel moeten trainen op instappen zonder je hoofd tegen de dakboog te slaan. Daar bots je soms letterlijk tegen de beperkingen van het ranke profiel van de 508 SW aan. De laaddrempel is nog steeds laag, de achterbank kan plaats maken voor een volledig vlakke laadvloer en 530l koffervolume is nog steeds erg ‘riant’.

Er is niets dat we de 508 SW niet door de vingers willen zien. Dat het geen ergonomische topper is? Vergeten. Dat hij een beetje krapper is dan voorheen? Geen punt. Waarom? Wel, omdat hij in een segment dat bijna hoofdzakelijk op ratio speelt, een beetje emotie kan brengen. Het gevoel doet ons wat denken aan wat Alfa Romeo teweeg brengt.