De term plug-in-hybride is een vlag die een brede lading dekt. Het wil steevast zeggen dat je binnen bepaalde grenzen elektrisch kan rijden en dat de auto daarbuiten ook een brandstofmotor inschakelt. De wijze waarop dat gebeurt, kan echter flink verschillen. Deze Outlander PHEV kiest een ander pad dan de meeste modellen op de markt. Structureel gezien is dit een elektrische auto, die desnoods ook de kracht van een benzinemotor oogst eerder dan een benzinewagen die zich soms elektrisch laat aandrijven. Voor- én achterwielen worden daarom door een elektromotor bediend.
Met een pipet
Tot de technische aanpassingen, die niet min zijn, horen een grotere accu (13,8kWh ipv 12kWh), een krachtiger elektromotor achteraan (95 ipv 82pk, terwijl die vooraan gewoon 82pk sterk blijft) en een grotere benzinemotor (2,4l in plaats van 2,0l) die bovendien omschakelt van de overbekende Otto-verbrandingscyclus naar de efficiëntere Atkinson-cyclus die omwille van beperkingen in toerentalvariatie niet geschikt is voor conventioneel aangedreven benzinewagens.
De eerste korte testrit deed weinig meer dan bevestigen dat de Outlander in staat is om met een pipet brandstof uit de tank te halen. Bijna 60km met minder dan een liter benzine. Het illustreert dat wie laadkabeldiscipline aan boord legt, grotendeels (de accu was na 60km zo goed als leeg) elektrisch kan rijden.
Rationele aanpak
De prestaties maken de Outlander geen scheurijzer. Je kan best stellen dat de Japanners andermaal voor de rationele aanpak opteerden en voor een topsnelheid (170km/u) en acceleratietijd (10,5s) kozen die ervoor zorgen dat je in normale gebruiksomstandigheden niet tegen de beperkingen van het concept aanbotst. Anders geformuleerd: de Outlander komt in dagelijks verkeer niets tekort. De afstelling van het onderstel sluit daar haarfijn bij aan. De tussenkomst van de benzinemotor is discreet, zonder het koffiemoleneffect dat sommige andere hybrides plaagt. De aandrijving is schokvrij en het onderstel etaleert een zachtheid die het gebrek aan conventionele aandrijfgeluiden (deze Outlander heeft bijvoorbeeld geen versnellingsbak) gesofisticeerd onderlijnt, terwijl het compromis nog voldoende aandacht heeft voor een gedegen controle van de koetswerkbewegingen. De ingenieurs maken gretig gebruik van de voordelen van het lage zwaartpunt. De aanzienlijke massa van het model laat zich wel voelen, maar komt niet echt bovendrijven. Het laat zich dan ook niet raden waarom de Outlander PHEV z’n klanten niet alleen tot een aankoop kon overtuigen, maar ook erna tevreden kon houden.
