Jaguar begon niet van nul voor de ontwikkeling van de E-Pace. Waarom zou het ook? De structuur van de Range Rover Evoque voldeed perfect. Er werd overigens nog flink aan getimmerd, wat onder meer een grotere wielbasis opleverde. Kwestie van de juiste verhouding tussen wielen, overhangen en plaatwerk te bekomen. We zegden al vaker dat de berlines met de kat op de neus (vaak strijdig aan hun imago) een bijzonder fijnbesnaard stuur- en weggedrag etaleerden. En we kunnen daar nu de SUVs aan toevoegen. Binnen de beperkingen van onze tijd, waartoe je progressief onderstuur en een gevoelloze stuurinrichting mag rekenen, verricht Jaguar wonderen. De E-Pace is snedig en tapt daarvoor gretig uit het vaatje van de intelligente vierwielaandrijving (identiek aan de Evoque en zelfs verwant aan die van de Ford Focus RS) en actieve stabiliteitssystemen, maar het doet dat steevast met veel raffinement. Tot ons jolijt zit dat ook in de ophanging die minder stug is dan die van de F-Pace. Dat mocht ook wel.

Pret, maar dat kost je wat

Onder de kap van de testauto leeft de 250pk sterke tweeliter diesel van het merk. Een eigen ontwikkeling die ook nog eens 500Nm in de schaal werpt voor vlotte acceleraties (0-100km/u in 7,4s en een top van 224km/u). Cijfers die tegelijk onthullen dat de E-Pace ondanks een structuur die intensief gebruik maakt van aluminium geen pluimgewicht is. 1,9 ton moet de vierpitter in harmonie met de achttrapsautomaat in beweging brengen. Op papier kan dat met 6,2l/100km (162g/km), maar dat haal je lang niet. Twee, drie liter extra is realistischer. De Ingenium-motorenreeks van Jaguar-Land-Rover heeft al bewezen niet de zuinigste te zijn, terwijl ze wel een aangename klankkleur en gezonde werkijver kan inbrengen