Weg is de tweeliter. De viercilinder turbomotor krimpt naar 1,8l voor wat het slagvolume betreft maar zwelt naar 280pk (5pk meer dan de RS Trophy S van de vorige generatie) en 390Nm bij 2.400t/min. In combinatie met de EDC-automaat en het Sport-onderstel, blijven we met die nochtans uitstekende cijfers op onze honger zitten. Natuurlijk schiet de teller omhoog, maar je merkt er nauwelijks iets van. Een hedendaags probleem.

Erg onder de indruk zijn we dan weer van het homogene chassis (met hydraulische eindelooprubbers, net als in de rallysport) en z’n directere (20%) stuurinrichting. Opvallend is ook hoe dociel de Megane RS in de rijmodi neutraal en comfort te rijden valt.

Rallytechnologie

We lieten het volledige vermogen los op circuit. Ditmaal met het Pack Cup en de handgeschakelde zesbak (puristen mogen weer ademhalen). Die heeft remmen met grotere tanden en een mechanisch differentieel verstrekt het aandrijfgeheel van deze voorwieltrekker. Op de koop toe kan je de stabiliteitscontrole helemaal uitschakelen.

Onbelangrijke cijfers

De cijfers zijn niet zo belangrijk. Z’n top van 255km/u noch de sprinttijd van 5,8 tellen. Hoe verbeten de Megane zich vastbijt in het asfalt en hoe goed hij z’n vermogen bij het uitkomen van de bocht weer op de weg krijgt - dat is wat ertoe doet. En daarin blinkt de jongste RS uit. De voortrein laat zich millimeterprecies zetten en het Torsen-diff reageert een pak natuurlijker dan de elektronische hocus-pocus kan. Wellicht kan je nog sneller met dat laatste, maar je hebt er puur natuur eenvoudigweg meer aan. Staat ook nog bij de pluspunten: de bijtkracht van die optionele remmen. Die waren helemaal niet onder de indruk van enkele rondjes op het circuit.

Laat je niet gaan

Als je je laat gaan, dan wordt die turbomotor natuurlijk een slokop. 14l/100km, jaagden we erdoor op de meer begeesterende etappes van deze test. Met zelfbeheersing kan het natuurlijk ook met heel wat minder. Renault zelfs geeft 7/100km op. Maar zo zuinig wordt het nu ook weer niet.