Je hoeft Renault niet te leren hoe het een prettig dieseltje moet maken. De zestienhonderd levert hier 130pk en 320Nm. Trekkracht die er al is vanaf 1.750Nm, maar pas bij dat toerental de auto tot leven wekt. Sprinten duurt exact 10 seconden, maar de Mégane etaleert de zeldzame kwaliteit van vlotter aan te voelen dan hij echt is. Tijdens de testrit verdween er tussen de 5,7 en 6,7l/100km uit de tank wat je moet vergelijken met het opgegeven verbruik van 4,7l/km of een CO2-uitstoot van 103g/km.
Als dag en nacht
In deze combinatie vertoont Renaults nieuwe middenklasser een aangenaam voorspelbaar (onderstuurd) weggedrag met een voortrein die wel voldoende gretig naar de bocht hapt om leuk te zijn, maar waar de elektrische stuurbekrachtiging je jammer genoeg weinig van laat merken. Het onderstel met pseudo-McPherson voortrein en een vervormbare as tussen de achterwielen is hetzelfde als op de Talisman (en Espace) waar het bij een eerste kennismaking echt niet kon overtuigen. Maar zonder gestuurde dempers, met een normalere (17”) velgenmaat en met een meer bescheiden koets erop, is het een verschil als tussen dag en nacht. De architectuur is natuurlijker in dit segment en het resultaat is een degelijk gedempte auto met een meer dan behoorlijke (zij het weinig uitgesproken) balans tussen comfort en sportiviteit. Zullen we afsluiten door te stellen dat de remmen adequaat zijn?
