Verrassend ruim is het. Vooraan parkeer je met gemak een dubbele meter en achteraan is de knieruimte eigenlijk de enige beperkende factor. Dat komt vooral omdat je je kruin behoorlijk in de hoogte kan strekken. Hier zie je overigens wat minder overeenkomsten met de Twingo en wat meer met de originele Fortwo. De designers hebben goed werk geleverd, zonder daarom zo radicaal te gaan als bij de eerste generatie. Het mocht allemaal wat toegankelijker. Ergonomisch zit het ook helemaal snor en er zijn vrolijke stofjes en sierlijsten, als je dat wil.

Budgetauto?

Krijg je hierboven de indruk dat er niet op een euro is gekeken? Wel, dat is nu ook niet helemaal waar. Plastic teelt wierig en net als bij de Twingo mis je als passagier steunpunten en handgrepen. En volwaardige zijruiten achteraan. Erg vervelend. De zetels steunen erg goed voor een stadsautootje te zijn, al is de zitting wat aan de korte kant. Het loont nog even de moeite om aan te stippen dat de Forfour z’n achterbank geschikt is voor twee personen. Te smal voor drie, zegt de fabrikant zelf.

Wie wat dieper in de buidel tastte kan nu ook een infotainmentsysteem met ingebouwd scherm, Bluetooth, navigatie, Mirrorlink en andere gebruikelijke meuk krijgen. Nagenoeg elke constructeur pakt met zo’n dingen uit - het is in deze tijden nu eenmaal een must -, maar we vragen ons toch af wanneer die zaken eens écht goed zullen werken. Nee, ook hier overtuigt het niet.