Zoals gezegd, de Kadjar is eigenlijk een verklede Qashqai. Op vlak van rijeigenschappen is dat het duidelijkst. Op technisch vlak zijn de verschillen op één hand te tellen. Letterlijk. Renault monteert bijvoorbeeld andere veren, maar troostte zich niet eens de moeite om de demping of stabilisatorstangen aan te passen. Gelukkig is die Qashqai verre van een slecht rijdende auto. Het testexemplaar met 19-duimers was naar onze smaak onvoldoende comfortabel en speelde nogal wat rolgeluiden naar het interieur door. Dat is absoluut af te raden. Een tweede testronde met meer bescheiden velgen (17”) leverde echter een veel homogener beeld op, met een beschaafde demping en voorbeeldige geluidsproductie. Hou dat gerust in je achterhoofd.
Geen verrassingen
Sturen doet de Kadjar correct. Remmen ook. Schakelen : idem. Helemaal geen opmerkingen, behalve dan het inmiddels afgezaagde gebrek aan feedback van de elektrische stuurbekrachtiging. Een ziekte van elke nieuwe auto. De zestienhonderd diesel levert 130pk en 320Nm bij 1.750t/min. Goede cijfers, die echter niet onthullen dat het motortje een tikkeltje kortademig is. Onder bovenstaand toerental gebeurt er helemaal niets. Je moet de eenheid overigens aardig geselen om in 9,9 seconden naar de 100km/u te kunnen.
Het normverbruik is in z’n segment uitstekend. 3,8l/100km, wat overeen komt met amper 99g/km aan CO2. Dat was duidelijk een streefdoel bij de ontwikkeling. Maar dat is voor de instapdiesel. De dCi 130 verstookt op papier 4,3l/100km. Nog steeds puik, maar ook dat zal je in de praktijk niet halen, hoe hard je er ook naar streeft. Ons testverbruik bedroeg 6,2l/100km zonder ons tot asfalthooligan te hebben ontpopt.
