Natuurlijk kan je niet echt van een ‘interieur’ spreken, maar we hebben het hier wel over de zithouding en de ergonomie. Vooral aan dat eerste wijzigde heel wat sinds we deze creatie voor het laatst op de testrollen zetten. Waar je voorheen eerder moest liggen als op een sportieve motor, is de rijhouding nu gevoelig anders. Met de benen vooruit. Dat is zeker tijdens lange ritjes minder vermoeiend. En afbreuk aan de sensatie doet het nauwelijks. Het valt op hoe natuurlijk die houding aanvoelt. En vertrouwd, maar dat is omdat we al wat uren op een sneeuwmobiel hebben doorgebracht.

Instelbaar

Can-Am voorzag een uitgebreide instelbaarheid door voetsteunen en stuur aanpasbaar te maken. Je past er dus altijd op, of je nu met je hoofd letterlijk in de wolken loopt, of verticaal meer bescheiden bent. Alleen - je kan het niet even snel zelf aanpassen. Twee bestuurders met een uiteenlopende fysiologie zullen dus compromissen moeten sluiten.

Ergonomie

Aan de bediening moet je niet zo lang wennen, hoewel het een beetje een mengelmoes is van allerlei invloeden. Het stuur komt van een motorfiets en zo geef je ook gas (met de handgreep), maar remmen doe je dan weer gewoon met je rechtervoet. Schakelen doe je in dit geval met je linkerhand, met drukknopjes (+ en -) aan het stuur. 50km en wij hadden dat onder de knie. Maar niet alles is ergonomisch net zo goed doordacht. De richtingaanwijzers (die zichzelf na een bocht gelukkig uitschakelen) zijn met handschoenen moeilijk te bedienen en s’nachts zijn enkele bedieningselementen verlicht, maar het zijn net die die je niet nodig hebt. Dat laatste is weliswaar detailkritiek, maar aan dat eerste mag nog wat gewerkt worden.