De opzet is eenvoudig. De Note bezit een een bijna verticale middenconsole en functie ging zichtbaar boven uitstraling. Dat merk je onder meer aan de harde plastic materialen die overal gebruikt worden. Nissan heeft dit willen camoufleren met een likje pianolak - tevergeefs - al wekt het interieur wel de indruk dat het tegen een stootje kan. En het design kan er bovendien best mee door. Op voldoende bekerhouders en een weliswaar zeer diep, tweedelig dashboardkastje na beschikt de Note – voor een MPV – dan weer niet over overdreven veel vakjes en bakjes voor kleinere spullen. De ruimte voorin is normaal te noemen, met prettige stoelen die voldoende steun geven.

De geijkte zitpositie heeft Nissan met 9mm laten zakken om de drempel voor trouwe hatchback-rijders voor het overstappen op de Note te verlagen. Het werkt, want je hebt niet meteen het gevoel in een MPV te zitten. Erg prettig zijn bovendien de smalle A-stijlen die daardoor weinig zicht schuin naar voren ontnemen, en ook handig zijn de portieren die bijna 90 graden openen wat in- en uitstappen makkelijk maakt. Maar we zijn wel minder te spreken over het niet in diepte verstelbare stuurwiel, de beperkt te verstellen bestuurdersstoel en de passagierstoel die zelfs niet eens in hoogte kan variëren, ook niet bij de duurdere uitvoeringen. Achterin dan tref je een beenruimte waar iedere hatchback in het B-segment jaloers op is, wat hij natuurlijk aan z'n verschuifbare achterbank te danken heeft. Die staat enkele centimeters hoger dan de voorstoelen; een zogenaamde bioscoop-opstelling zoals die in ruimtelijke auto´s wel vaker wordt toegepast. Het is met name leuk voor kinderen die graag wat mee willen krijgen van de wereld om hun heen, maar ook handig voor de ouder achter het stuur die graag wil weten wat de meereizende kroost zoal uitspookt.