De langere doch iets lichtere Qashqai II steunt op een nieuw platform (het CMF-onderstel van de alliantie Renault-Nissan) en reageert aardig op stuurbewegingen. Weliswaar zonder veel gevoel, maar dat kom je nog maar in een handvol auto's tegen.

Prima weggedrag, stugge afstelling

Koetswerkbewegingen worden behoorlijk onder controle gehouden. Dat hebben we te danken aan knoerten van stabilisatorstangen, die verhinderden dat de koets in de bocht gaat hellen, steigeren bij het vertrekken of duiken bij het afremmen. Maar daardoor is de Qashqai ook erg stug. De grote 19-duimers eigen aan het afwerkingsniveau bewijzen je op dat vlak evenmin een dienst, maar het klinkt allemaal erger dan het in werkelijkheid is.

We halen ook aan dat de schakelpook van de handgeschakelde zesbak, die wat losjes in de voegen zit, lekker schakelt. Van verzet wisselen is geen heuse opdracht in deze Nissan - lees: één vinger volstaat om de klus te klaren - en bovendien ligt de (knap afgewerkte) pookknop goed in de hand.

99g/km CO2

De krachtbron houden we voor het laatst. Een oude bekende, met diesel door de aderen. Het blok is goed voor 110pk en 260Nm koppel en brengt de uitsluitend voorwielaangedreven Qashqai 1.5 dCi tot 100km/u in 12,4 tellen en tot maximaal 180km/u. Voldoende allemaal om op een normale manier van A naar B te geraken, maar zonder meer. Zelf zouden we eerder voor de straffere 1.6 dci opteren, maar daarmee impliceren we niet dat de 1.5 per definitie te kort komt. Behalve op wintersportvakanties misschien - daar zou het bij momenten wel eens kunnen spannen - of wanneer je er even fors vandoor wil vliegen. Dat lukt nog net bij lagere snelheden, maar niet wanneer je de oprit van een autosnelweg bezoekt of nog snel iemand wil voorbijsteken. Met de hakken over de sloot.

En het verbruik? Na een weekje intensief gebruik heeft de boordcomputer het over een gemiddelde dorst van 5,9l/100km. Nissan zelf claimt dat je over eenzelfde afstand met 3,8 liter toekomt, wat overeenstemt met 99g/km op de CO2-schaal. Prima cijfers dus.