Dat stalen dakconstructies de jongste tijd weer minder gebruikt worden heeft te maken met hun inherente nadelen. Een hoog gewicht, een stevige kostprijs, de noodzaak om een forse achterpartij te tekenen en dan nog de moeilijkheden bij de afstelling van het onderstel omdat er zo veel kilo’s van plaats veranderen. Het nieuwe is ervan af en nu wordt er weer meer rationeel geoordeeld. Over een jaar of 10 maken de SUV's hetzelfde mee.

De Mégane CC zit er nog even mee en moet dus 1,7 ton verslepen. Dat doet de 1.6-liter diesel met 130pk en 320Nm overigens behoorlijk goed. Die motor is gezegend met één van de betere loopeigenschappen op de markt. Geholpen door een erg correct schakelende zesbak haalt die 100km/u in 10,8 seconden. Voldoende om niet op je honger te blijven zitten. De top bedraagt 205km/u.

Het meest indrukwekkende - mede gezien het gewicht - is z’n opgegeven verbruik van amper 4,4l/100km. Dat komt overeen met een fiscaal gunstige 115g/km CO2-uitstoot.

Als het op rij- en stuurgedrag aankomt, toont de Mégane CC zich vooral goed met het dak dicht en bij een gezapig tempo. De voortrein mocht zich enthousiaster in het asfalt vastbijten. Met het dak open wordt die tendens - door het extra gewicht ter hoogte van de achterwielen - nog versterkt. Dan vallen echter vooral de trillingen op. Renault had er goed aan gedaan de structuur wat stijver te maken. Nergens valt de leeftijd zo goed op als hier.

Waar de Mégane zich in positieve zin laat opmerken, is in de afwezigheid van wind in het interieur. En eigenlijk is ook dat ten dele een gevolg van de dakconstructie. Daardoor heeft deze Mégane CC een voorruit die ver naar achter doorloopt. Die biedt, in combinatie met de windvangers, extra beschutting voor de inzittenden.