Starten doe je op ouderwetse wijze met een doodeenvoudige, inklapbare sleutel die niet verschilt van die van een andere vierwieler uit de VW groep. Maar het besef dat er meer in deze Polo zit borrelt onmiddellijk op van zodra de 2-liter turbo z'n diepe stemtimbre in je oren laat glijden. Moet evenwel gezegd dat wie de motorkunstjes wil laten horen op de parking van de plaatselijke dancing, zich beter inhoudt. Bij stilstand wil de naald van de toerenteller immers niet hoger klimmen dan 4.000tr/min. De motor gewoon laten draaien is dus zeker even impressionant en opvallen doe je toch sowieso wanneer je het gaspedaal vloert. Door de snelle acceleratie die erbij gepaard gaat - nul naar 100 duurt amper 6,4 tellen - maar evengoed door de soundtrack waar de geblazen viercilinder je bij het optrekken op trakteert. Vol branie en met het gesis van de turbo op de achtergrond.
Contradictorisch
Van eerste naar tweede versnelling verloopt de schakelbeweging iets stroever dan gewenst, maar daarna is het dikke pret. De Polo R WRC is lichtvoetig en de besturing - snelheidsafhankelijk en elektrisch uiteraard - is ook allesbehalve zwaar. Maar de krachten die de voorwielen te verwerken krijgen volstaan wel om menig chauffeur klamme handjes te bezorgen. Koppelreacties in het stuur blijven niet uit, en bij een stevige dot gas is het alsof de auto een eigen willetje creëert. Deze - uitdrukkelijk onderstuurde - rakker vergt dus een geoefende hand om de baan te houden. Een beetje contradictorisch misschien, aangezien zijn lichaam vooral jonge, doorgaans onervaren bestuurders met een redelijke spaarpot aanspreekt. Die plaats je, om brokken te voorkomen, beter niet achter het stuur van deze met adrenaline geïnjecteerde stadsauto. Al is de Polo R WRC natuurlijk niet meer of minder dan een homologatiemodel en wordt hij door de constructeur vooral als uithangbord gebruikt.
Niet om mee te cruisen
Traag gaan gaat trouwens ook - het gas- en koppelingspedaal laten zich met gemak doseren - maar z'n nerveuze ingesteldheid maakt je keer op keer duidelijk dat hij liever wil loslopen. Het liefst van al op een glad geasfalteerde baan dan nog, want veel ophangingscomfort wordt er niet geboden. En hij beschikt ook niet over een geavanceerde multilink-achterwielophanging, maar over een vervormbare dwarstraverse. Al maakt dat minder uit met een stugge ophanging. Tegenover de eenvoudige opstelling staat wel een strak weggedrag, zeer bijtgrage remmen en een motor die in geen geval om kracht verlegen zit - tussen 2.500 en 4.400tr/min beleeft de koppelcurve z'n hoogtepunt. En het verbruik? Volkswagen heeft het over 7,5l/100km gemiddeld, gekoppeld aan een CO2-uitstootcijfer van 174g/km waarmee hij aan de Euro5-norm voldoet.
