Door vorig jaar onder het mes te zijn gegaan komt de E-klasse meer dan ooit prominent in beeld. Letterlijk dan, want zijn geheel nieuwe snoet en met chroom opgeleukte poep doen nog andere aanpassingen vermoeden. En die vermoedens zijn gegrond. Zowel op vlak van veiligheidstechnologie, aandrijflijnen en motoren werden er aanpassingen doorgevoerd. Te veel om op te sommen zelfs.
We rijden met de koning der diesels, die qua vermogen weliswaar moet onderdoen voor zijn naaste concurrenten. Of dat het veeleer op comfort gestelde doelpubliek een worst zal wezen, willen we gerust in het midden houden. Met 252pk en 620Nm koppel, volledig beschikbaar tussen 1.600 en 2.400tr/min, hoeven we immers niet de vrezen dat we de verkeersstroom zullen ophouden. Wel integendeel. De E behoudt ten allen tijde z'n zijdezachte karakter, een bijvoeglijk naamwoord dat ook op de zeventrapsautomaat van toepassing is, maar trekt zich wel meer dan voldoende uit de slag wanneer het er toe doet. Nul naar honderd neemt welgeteld 6,7 tellen in beslag en de top ligt hoog op 245km/u. De krachtontwikkeling verloopt bovendien erg lineair, en op kruissnelheid blijft de oliestoker steevast op de achtergrond. En grip heeft deze vierwielaandrijver met hopen. Alleen slaagt de stuurinrichting er niet in te overtuigen.
Tijdens de rit zitten we wel heerlijk genesteld in klassiek ogende zetels, die in geval van onze testros na een druk op de knop, warme of koude lucht uit hun porieën kunnen laten ontsnappen. De zitpositie is voortreffelijk, de ergonomie staat op punt. Alleen mist het interieur op bepaalde vlakken een uitstraling die je met een bijna € 90.000 kostende slee (de prijs van onze testwagen) zou associëren. Oordeel gerust zelf.
