Het interieur is evenmin vrij van gebreken. De bestuurderzetel grijpt je niet meteen beet en had best wat meer zijdelingse steun mogen bieden. De centrale tellerpartij is ronduit slecht afleesbaar. Gelukkig wordt het meest relevante ook nog eens in digitale vorm herhaald voor de bestuurder, maar dat levert dan weer een rommelig geheel op. En ook aan de knoppen en materiaalkeuze - met nogal wat harde plastics - zie je dat er naar prijs is gewerkt. We vinden het echter allemaal best te vergeven als je op zoek bent naar wat de Rodius werkelijk in overvloed heeft: plaats.

De toegang tot het passagierscompartiment verschaf je jezelf met conventionele portieren. Op de tweede zitrij staan twee individuele zetels. Die kan je niet opklappen om naar de achterbank te klauteren. Het is ook niet nodig, want de Rodius biedt voldoende ruimte om er tussen te lopen. De achterbank is conventioneel en biedt plaats aan drie personen.

Aan boord van een monovolume met 7 plaatsen moet je zo goed als altijd kiezen tussen bagage of inzittenden. Maar niet in de Rodius. Zelfs met zeven personen aan boord past er nog steeds 875l bagage in. Uiteraard in een bagagecompartiment dat vooral hoog en niet erg diep is, maar dat doet weinig afbreuk aan het volume. De zitbank op de derde rij is opklapbaar of kan thuis gelaten worden. In de vloer zinken doet ze echter niet, dus je zal de keuze moeten maken. Laat je ze thuis dan past er zo maar eventjes 2.271l bagage in. Dat is net zo veel als in een compacte bestelwagen. Knutsel de achterzetels er ook nog uit en dat wordt zelfs 3.146l!

Wie ervan uitgaat dat we het onderhand wel gehad hebben in het hoofdstuk belaadbaarheid moeten we terechtwijzen. De invoerder bouwt het model immers om naar de fiscaal vriendelijke specificatie ‘lichte vracht'. Het is de enige auto in z'n klasse die dat kan met behoud van de tweede zitrij (die dan naar keuze een bank voor 3 of twee individuele zetels omvat). Je geeft er geen millimeter beenruimte op en de laadbak slikt net geen 2.300l.