De twaalfklepper produceert 90pk en 135Nm koppel, waarvan 80% al tussen 1.650 en 5.200tr/min beschikbaar is. Op het gaspedaal reageert hij wel iets te nerveus. Gelukkig laat het blok onaangename trillingen of een gebrek aan soepelheid achterwege en wordt er in stilte gewerkt. Daardoor vallen de slecht gedempte rol- en windgeluiden - vooral rond de A-stijlen - wel extra op.
Met 3.000tr/min op de klok schiet de turbo in actie en ontpopt de Clio zich tot een vlotte metgezel die gretig de ladder beklimt. De naald dient evenwel hoog te blijven om de vaart erin te houden. Nul naar honderd neemt toch nog een dikke 12 seconden in beslag en de topsnelheid bedraagt 182km/u. Tel bij de verbruiksopgave (4,5l/100km) ook gerust een litertje of anderhalf of ga nog groener door voor de TCe 90e te opteren. Deze wordt net zoals onze lener aan een start/stop-systeem en een eerder nukkige, manuele vijfversnellingsbak met lange schakelwegen gekoppeld, maar laat per kilometer slechts 99g CO2 ontsnappen in plaats van 104. Mits een toeslag van € 2.000 weliswaar. Een automaat met zes verzetten wordt enkel in combinatie met de dci 90, de TCe 120 en de 1.6 turbo aangevoerd.
De Clio kreeg een hertekende pseudo McPherson-voortrein en behoudt z'n vervormbare dwarstraverse. In beide gevallen werd de spoorbreedte gevoelig breder, wat meteen een betere controle van de overlangse koetswerkbewegingen oplevert. Polyurethaankegels op de aanslagpunten, aangepaste stabilisatorstangen en andere veren en dempers zorgen voor een duidelijke evolutie van het veergedrag. Aan de demping en het ophangingscomfort is echter nog werk.
De elektrische, variabele stuurbekrachtiging behoort tot de top van het segment en helpt je om de koets makkelijk en precies de bocht in te duwen. We onthouden ook zijn stabiele karakter en koersvastheid, wat de Clio tot een volwassen auto bombardeert. Maar plezierig rijden doet hij niet echt en de draaicirkel is te fors.
