Het stuur is in de hoogte en diepte verstelbaar en valt dus best te rijmen met een correcte zithouding. Plaats is er meer dan vroeger, terwijl er op ergonomisch vlak evenmin te klagen valt. Maar het onprettig in de hand rustende stuurwiel zelf is een ander paar mouwen. Onbegrijpelijk genoeg kozen de aankleders voor het gebruik van plastic inleg op plaatsen waar de handen thuishoren, en dat mag je gerust als een misser van formaat beschouwen. In de Clio RS heb je daar overigens geen last van.

Verder laten de karige afwerking en de gebruikte materialen te wensen over. Pianozwart mag dan heel erg trendy wezen maar laat wel duidelijke vingersporen na. En voor de deurpanelen en het dashboard kon er ook enkel goedkoop aandoend kunststof vanaf, wat de Clio-score in deze rubriek verder naar beneden haalt. De rode boordplank van onze testros zorgt onderweg overigens voor een constante reflectie op de voorruit die het leven een kleurtje geeft. Het zicht rondom is maar povertjes, waarvoor we de benepen achterruit en de stevige A- en C-stijlen met de vinger wijzen.

Van de aanwezige multimediatoepassingen zijn we anderzijds wel te spreken, want die is duidelijk, fijn vormgegeven op het scherm en eenvoudig te bedienen. Zeker in dit segment is dat een must. Een radio met Bluetooth die eveneens de audio van je draagbare gegevensspeler door de luidsprekers laat schallen wordt standaard aangevoerd, en navigatie is er vanaf het tweede uitrustingsniveau, wat het erg bereikbaar maakt. De wegaanduider mist wel enkele basisfunctionaliteiten, zoals een zoom-functie. Ook hebben muziekdragers van een populair merk soms moeite om ermee te communiceren.

Sinds maart behoort R-Link eveneens tot de mogelijkheden, wat een reeks toepassingen biedt zoals handsfree bellen, navigatie van Tomtom, of applicaties om bijvoorbeeld e-mails en tweets te bekijken.